20
δάκρυα, και στάθηκε μακριά από την τούρτα, για να μη
στάξουν πάνω της. Όταν άκουσε το αυτοκίνητο να βγαίνει
από το γκαράζ, άφησε έναν χαμηλό, τρομαγμένο αναστεναγ­
μό κι έτρεξε στο παράθυρο. Τον τελευταίο καιρό το χρησι­
μοποιούσαν τόσο σπάνια –μόνο τις Κυριακές, αν είχαν λίγα
λεφτά ν’ αγοράσουν βενζίνη– που το είχε ξεχάσει εντελώς.
Κι έτσι, καθώς τον έβλεπε να γλιστράει έξω από τη ζωή της,
η μόνη ξεκάθαρη σκέψη της ήταν ότι τώρα δεν είχε πώς να
παραδώσει την τούρτα.
Είχε βάλει το τελευταίο μπουμπούκι στη θέση του και αφαι­
ρούσε μικρές ατέλειες από την επιφάνεια της τούρτας με
λίγο μπαμπάκι περασμένο σε μία οδοντογλυφίδα, όταν
ακούστηκε ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα και η κυρία
Γκέσλερ, που έμενε δίπλα, μπήκε μέσα. Λεπτή, μελαχρινή,
κάπου στα σαράντα, με ρυτίδες στο πρόσωπο, που μπορεί
να ήταν από κάποια στενοχώρια – ή από το ποτό. Ο άντρας
της είχε εταιρεία φορτηγών, αλλά ευημερούσε περισσότερο
από άλλους φορτηγατζήδες εκείνου του καιρού. Υπήρχε μια
γενική εντύπωση ότι τα φορτηγά Γκέσλερ κατέβαιναν κάτω
στο Πόιντ Λόμα, όπου μερικά μικρά, γρήγορα πλοία έμπαι­
ναν στον ορμίσκο.
Βλέποντας την τούρτα, η κυρία Γκέσλερ έβγαλε ένα επι­
φώνημα θαυμασμού και πλησίασε για να δει καλύτερα.
Πραγματικά άξιζε το θέαμα, όπως πρόδιδαν τα στρογγυλά
σαν χάντρες μάτια της. Όλα τα στολίδια ήταν τώρα στη θέση
1...,6,7,8,9,10,11,12,13,14,15 17,18,19,20,21,22,23,24