23
«Είναι μια χαρά, αλλά είναι ένας παλιοβρομιάρης, και
είναι όλοι τους παλιοβρομιάρηδες».
«Κι εμείς δεν είμαστε τόσο τέλειες».
«Εμείς δεν θα κάναμε αυτά που κάνουν».
Ακούστηκε η μπροστινή πόρτα και η Μίλντρεντ σήκωσε
το δάχτυλο προειδοποιητικά. Η κυρία Γκέσλερ κούνησε το
κεφάλι και ρώτησε αν μπορούσε να κάνει κάτι για κείνη
σήμερα. Η Μίλντρεντ ήθελε απεγνωσμένα να της πει ότι θα
μπορούσε να την πετάξει με το αυτοκίνητο να παραδώσει
την τούρτα, αλλά ακούστηκαν ένα δυο ανυπόμονα κορναρί­
σματα από την αυλή μπροστά και δεν είχε τη δύναμη. «Όχι
τώρα».
«Τα λέμε».
«Σ’ ευχαριστώ και πάλι για το κοτόπουλο».
Το κορίτσι που μπήκε τώρα στην κουζίνα δεν ήρθε τρέχοντας,
όπως η μικρή Ρέι πριν από λίγο. Μπήκε τυπικά, μύρισε πε­
ριφρονητικά τη μυρωδιά που είχε αφήσει η κυρία Γκέσλερ
και ακούμπησε τα βιβλία του σχολείου στο τραπέζι πριν
φιλήσει τη μητέρα της. Παρόλο που ήταν μόνο έντεκα χρόνων
ήταν το κάτι άλλο, ήθελες να την κοιτάξεις και δεύτερη φο­
ρά. Φορούσε τα ρούχα της με χάρη, η όψη της στο πάνω
μισό τμήμα του προσώπου της ήταν ευχάριστη, και έμοιαζε
στον πατέρα της περισσότερο απ’ όσο στη μητέρα της – ήταν
κοινώς παραδεκτό ότι «η Βίντα είναι μία Πιρς». Αλλά γύρω
από το στόμα η ομοιότητα χανόταν, γιατί το στόμα του
1...,9,10,11,12,13,14,15,16,17,18 20,21,22,23,24