24
Μπερτ στράβωνε ελαφρά, ενώ το δικό της όχι. Τα μαλλιά
της, ένα χαλκοκόκκινο, και τα μάτια της, γαλανά σαν της
μητέρας της, πολύ πιο ζωηρά, έρχονταν σε αντίθεση με τις
σκόρπιες φακίδες και το μαυρισμένο από τον ήλιο δέρμα
της. Όμως το πιο ελκυστικό χαρακτηριστικό της ήταν το
περπάτημά της. Πιθανόν λόγω του ύψους της, του αψιδωτού
της στήθους, των λεπτών γοφών της και των ποδιών της.
Περπατούσε με μια στητή, αλαζονική υπεροψία που φαι­
νόταν κωμική για κάποια τόσο νέα.
Πήρε το κέικ που της έδωσε η μαμά της, σοκολατένιο με
άσπρη κρέμα από πάνω που σχημάτιζε ένα Β, μέτρησε όσα
είχαν απομείνει και μίλησε ήρεμα για το μάθημα πιάνου.
Παρά τα τρομερά συμβάντα του προηγούμενου ενάμιση
χρόνου, η Μίλντρεντ είχε καταφέρει να εξασφαλίζει τα πε­
νήντα σεντ την εβδομάδα για τα μαθήματα, έχοντας μια
βαθιά, σχεδόν θρησκευτική πεποίθηση ότι η Βίντα ήταν «τα­
λαντούχα», και παρόλο που δεν ήξερε σε τι, το πιάνο απο­
δεικνυόταν χρήσιμη προπαίδεια σχεδόν για οτιδήποτε. Η
Βίντα, μια ικανοποιητική μαθήτρια, εξασκούνταν πιστά και
έδειχνε ζωηρό ενδιαφέρον. Το πιάνο, το οποίο είχε διαλέξει
όταν η Μίλντρεντ είχε διαλέξει το παλτό της, στην πραγμα­
τικότητα δεν έφτασε ποτέ, κι έτσι μελετούσε τα μαθήματά
της στο παλιό πιάνο του παππού Πιρς, και αυτός ήταν ο
λόγος που ερχόταν σπίτι αργότερα από τη Ρέι.
Μίλησε για την πρόοδό της στο
Grand Valse Brillante
του
Σοπέν, επαναλαμβάνοντας τον τίτλο του κομματιού μερικές
φορές, κάτι που διασκέδαζε τη Μίλντρεντ, επειδή υιοθετούσε
1...,10,11,12,13,14,15,16,17,18,19 21,22,23,24