14
T A N A F R E N C H
οποίο ασχολούμαι στην υπηρεσία μου είναι βουνά ολόκληρα
γραφικής δουλειάς. Το μέγεθος αυτής της χώρας δεν επιτρέπει
σ’ έναν πράκτορα να είναι στην πρώτη γραμμή για πολύ καιρό·
μια, δυο, κι ύστερα ο κίνδυνος ν’ αποκαλυφθεί γίνεται πολύ
μεγάλος. Εγώ προκαλούσα εδώ και πολύ καιρό την τύχη μου.
Τώρα, για την ώρα, μένω στο παρασκήνιο και αναλαμβάνω
υποθέσεις μόνος μου.
Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος που διατρέχεις ως
Μυστικός, είτε είσαι στην ενεργό υπηρεσία είτε όχι: δημιουργείς
πλάνες για τόσο πολύ καιρό, που στο τέλος αρχίζεις να πι
στεύεις ότι εσύ έχεις τον έλεγχο. Είναι εύκολο να ολισθήσεις
πιστεύοντας ότι εσύ κινείς τα νήματα, εσύ κάνεις κουμάντο,
εσύ είσαι ο εξυπνάκιας που ξέρει τι είναι αληθινό και πώς
στήνονται οι παγίδες. Η αλήθεια είναι ότι κι εσύ δεν είσαι
παρά ένας ακόμα άναυδος θεατής. Όσο καλός κι αν είσαι, ο
κόσμος πάντα θα αποδεικνύεται καλύτερος σε τούτο το παι
χνίδι. Είναι πολύ πιο πανούργος κι επιδέξιος από σένα, πιο
γρήγορος και απείρως πιο ανελέητος. Το μόνο που μπορείς να
κάνεις είναι να προσπαθείς να συμβαδίζεις, να ξέρεις τα αδύ
νατα σημεία σου και ποτέ να μην πάψεις να περιμένεις την
κατραπακιά.
Τη δεύτερη φορά στη ζωή μου που δέχτηκα την κατραπακιά
ήταν μια Παρασκευή απόγευμα στις αρχές Δεκέμβρη. Είχα
περάσει τη μέρα μου τελειοποιώντας ένα από τα κόλπα με τα
οποία ασχολούμουν εκείνο τον καιρό: ένα από τα αγόρια μου,
που ο θείος Φρανκ –εγώ είμ’ αυτός– τσαντίστηκε μαζί του και
δεν επρόκειτο να του βάλει καραμέλες μέσα στη χριστουγεν
νιάτικη κάλτσα, είχε μπλέξει σε μια ιστορία στην οποία, για
πολλούς και διάφορους λόγους –όλοι τους δυσνόητοι– είχε
ανάγκη από μία γριά την οποία θα μπορούσε να συστήσει σε
κάποια βαποράκια ως γιαγιά του. Μετά πήρα τον δρόμο προς
το σπίτι της πρώην γυναίκας μου για να πάρω το παιδί μου
