10
T A N A F R E N C H
κόντευε να σβήσει, το μόνο που απέμενε ήταν η κοκκινωπή
λάμψη των κάρβουνων που τσιτσίριζαν. Μέσα στο σακίδιό μου
βρισκόταν όλη μου η περιουσία: τζιν παντελόνια, μπλουζάκια,
ένα μεταχειρισμένο ραδιοφωνάκι, εκατό στερλίνες και το πι
στοποιητικό γέννησής μου. Αυτά αρκούσαν τότε για να πας
στην Αγγλία. Η Ρόζι είχε τα εισιτήρια του φέρι μποτ.
Στάθηκα στην άκρη του δρόμου και την περίμενα να έρθει,
κρυμμένος στο σκοτάδι, έξω απ’ την περίμετρο του θαμπού
κιτρινωπού φωτός που σκόρπιζε ο φανοστάτης στον δρόμο. Ο
παγωμένος αέρας περόνιαζε σαν γυαλί, κουβαλώντας την αψά
δα του λυκίσκου απ’ το αποστακτήριο της Guinness. Φορώντας
τρία ζευγάρια κάλτσες μέσα στα Docs, έχωσα τα χέρια μου
βαθιά μέσα στις τσέπες του στρατιωτικού τζάκετ μου κι αφου
γκράστηκα για τελευταία φορά τον δρόμο μου, που έσφυζε
από ζωή μέσα στη ροή της νυχτιάς. Μια γυναίκα γελούσε, «Έλα
τώρα, ποιος το είπε ότι μπορείς
»
, ενώ κάποιο παράθυρο έκλει
σε με θόρυβο. Το χαρχάλεμα του αρουραίου στον τοίχο, το
στρίγκλισμα του ποδηλάτου που έστριψε, το βήξιμο ενός άντρα.
Το σιγανό, θυμωμένο μουρμουρητό του Τρελού Τζόνι Μαλόουν,
στο υπόγειο του σπιτιού στον Αριθμό 14, που μιλούσε στον
εαυτό του για να κοιμηθεί. Κάπου ένα ζευγάρι έσμιγε ερωτικά,
πνιχτά βογκητά, ο ρυθμικός ήχος των ωθήσεων, κι εγώ σκέφτη
κα τη μυρωδιά του λαιμού της Ρόζι, σήκωσα το κεφάλι μου
προς τον ουρανό και χαμογέλασα πλατιά. Άκουσα τις καμπά
νες της πόλης να σημαίνουν μεσάνυχτα, από τον Καθεδρικό
της Εκκλησίας του Χριστού, τον Άγιο Πατρίκιο και τον Άγιο
Μιχάν, βροντερές ολοστρόγγυλες νότες που έπεφταν γιορτα
στικά από τον ουρανό λες και χαιρέτιζαν τη δική μας μυστική
Πρωτοχρονιά.
Όταν σήμαναν μία, φοβήθηκα. Ακούστηκε ένα αμυδρό θρόι
σμα κι υπόκωφοι γδούποι από τις αυλές στο πίσω μέρος των
σπιτιών, κι εγώ τινάχτηκα αμέσως, όμως δεν ήταν εκείνη που
