Πρόλογος
Σ
το διάβα της ζωής σου, λίγες είναι οι καθοριστικές στιγμές.
Τις περισσότερες φορές δεν αντιλαμβάνεσαι τη σημασία
τους παρά μόνο εκ των υστέρων, όταν πια έχει περάσει πολύς
καιρός από τότε που σε προσπέρασαν βιαστικά: η στιγμή που
προσπαθούσες ν’ αποφασίσεις αν έπρεπε επιτέλους να μιλήσεις
σ’ εκείνο το κορίτσι, να κόψεις ταχύτητα σ’ εκείνη την επικίν
δυνη στροφή, να βρεις εκείνο το προφυλακτικό. Θα μπορούσες
να πεις πως εγώ στάθηκα τυχερός. Κατάφερα να έρθω αντι
μέτωπος με μια τέτοια προσωπική στιγμή και να καταλάβω
ότι ήταν όντως σημαντική. Ένιωσα έναν ούριο άνεμο να παρα
σέρνει τη ζωή μου και να τη στροβιλίζει μια νύχτα του χειμώ
να, ενώ καθόμουν και περίμενα στο τέρμα του Τόπου των
Πιστών.
Ήμουν δεκαεννιά χρονών, αρκετά μεγάλος για να κατακτή
σω τον κόσμο, αλλά και αρκετά μικρός ώστε να κουβαλάω
πολλά κιλά βλακείας πάνω μου, κι εκείνη τη νύχτα, με το που
τ’ αδέρφια μου το ’ριξαν στο ροχαλητό, εγώ γλίστρησα έξω
από το υπνοδωμάτιό μας με το σακίδιο στον ώμο και τα μπο
τάκια Docs να κρέμονται απ’ το χέρι μου. Μια σανίδα στο
πάτωμα έτριξε και στο δωμάτιο των κοριτσιών κάποια απ’ τις
αδερφές μου μουρμούρισε κάτι μες στον ύπνο της, όμως εγώ
αυτή τη νύχτα ήμουν μαγεμένος, με είχε παρασύρει εκείνο το
ορμητικό ρεύμα κι ήμουν ασυγκράτητος· οι γονείς μου ούτε
που άλλαξαν πλευρό πάνω στο πτυσσόμενο κρεβάτι όπου πλά
γιαζαν τη στιγμή που εγώ διέσχιζα το καθιστικό τόσο ξυστά
από δίπλα τους, που θα μπορούσαν να μ’ αγγίξουν. Η φωτιά
