1
Τ
ο πιο σημαντικό πράγμα που θα έπρεπε να ξέρει κάθε
άντρας είναι για τι θ’ άξιζε να δώσει και τη ζωή του, μου
είπε κάποτε ο πατέρας μου. «Αν δεν το ξέρεις αυτό» είχε πει
«τι είσαι; Τίποτα. Δεν λογαριάζεσαι για άντρας, πάει και τέ
λειωσε
»
. Εγώ τότε ήμουν δεκατριών κι εκείνος είχε πιει του
λάχιστον τα τρία τέταρτα από ένα μπουκάλι ουίσκι Jameson,
αλλά, εδώ που τα λέμε, μια χαρά τα έλεγε. Απ’ όσο μπορώ να
θυμηθώ, εκείνος ήταν πρόθυμος να δώσει και τη ζωή του: πρώ
τον, για την Ιρλανδία, δεύτερον, για τη μάνα του, που είχε
πεθάνει εδώ και δέκα χρόνια, και, τρίτον, για να καθάριζε
εκείνη τη σκύλα, τη Μάγκι Θάτσερ.
Έτσι, σε κάθε στιγμή της ζωής μου από εκείνη τη μέρα και
μετά, θα μπορούσα κι εγώ να πω κατευθείαν τι ακριβώς ήταν
αυτό για το οποίο θα έδινα ακόμα και τη ζωή μου. Στην αρχή
ήταν εύκολο: για την οικογένειά μου, για το κορίτσι μου, για
το σπιτικό μου. Αργότερα, για κάποιο διάστημα, τα πράγματα
έγιναν λίγο πιο περίπλοκα. Αυτό τον καιρό επικρατεί μια στα
θερότητα που μ’ αρέσει· δίνει την αίσθηση ότι είναι κάτι για
το οποίο μπορείς να περηφανεύεσαι. Θα έδινα τη ζωή μου για
την πόλη μου, τη δουλειά μου και το παιδί μου, όχι απαραίτη
τα μ’ αυτή τη σειρά.
Το παιδί μου μέχρι τώρα είναι μια χαρά παιδί, με καλούς
τρόπους· η πόλη μου είναι το Δουβλίνο και εργάζομαι στη
Μυστική Αστυνομία, οπότε ίσως είναι προφανές για ποιο απ’
τα τρία θα καταλήξω να πεθάνω πιθανότατα, αλλά, απ’ την
άλλη, εδώ και αρκετό καιρό το πιο τρομακτικό πράγμα με το
