21
Ο Τ Ο Π Ο Σ Τ Ω Ν Π Ι Σ Τ Ω Ν
αυτό το συγκεχυμένο βουητό, έτοιμος να πεταχτώ απ’ το κρε
βάτι μου και να υπερασπιστώ τον χώρο μου αν χρειαστεί.
Ο διάκοσμος στην προσωπική μου γωνιά στο Τουίν Πικς
είναι ο τυπικός του διαζευγμένου, εννοώ ότι μοιάζει λες και
δεν έχει έρθει ακόμη το φορτηγό της μεταφορικής. Εξαίρεση
αποτελεί το δωμάτιο της Χόλι, το οποίο είναι κατάφορτο με
όλα τα χνουδωτά αντικείμενα σε παστέλ αποχρώσεις που μπο
ρεί να φανταστεί άνθρωπος. Τη μέρα που πήγαμε μαζί να
ψάξουμε για έπιπλα, όπου μετά από μεγάλο αγώνα κατάφερα
τελικά την Ολίβια να μου δίνει την κόρη μου ένα Σαββατοκύ
ριακο τον μήνα, ήθελα ν’ αγοράσω στη Χόλι ό,τι υπήρχε και
δεν υπήρχε στους τρεις ορόφους του εμπορικού κέντρου. Κά
που μέσα μου φοβόμουν ότι δεν θα την ξαναέβλεπα ποτέ.
«Τι θα κάνουμε αύριο;» θέλησε να μάθει η μικρή, καθώς
προχωρούσαμε στον στρωμένο διάδρομο. Έσερνε την Κλάρα
απ’ το ένα πόδι πάνω στο χαλί. Όσο την ήξερα, η Χόλι ήταν
ικανή να ξεσπάσει σε ουρλιαχτά λες κι είχε γίνει φόνος και
μόνο στη σκέψη ότι το αλογάκι της θ’ ακουμπούσε στο πάτω
μα. Ώσπου ν’ ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου, κάτι θ’ αλλάξει
χωρίς να το πάρεις είδηση.
«Θυμάσαι εκείνο τον χαρταετό που σου πήρα; Τέλειωσε
όλα τα μαθήματά σου απόψε κι αν δεν βρέχει θα σε πάω στο
πάρκο Φίνιξ για να σου μάθω πώς να τον πετάξεις».
«Μπορεί να έρθει κι η Σάρα;»
«Θα τηλεφωνήσουμε στη μαμά της μετά το βραδινό». Οι
γονείς των φιλενάδων της Χόλι με λατρεύουν. Τίποτα δεν φα
ντάζει τόσο αξιόπιστο όσο το να πηγαίνει το παιδί σου στο
πάρκο μ’ έναν αστυνομικό.
«Βραδινό! Γίνεται να πάρουμε πίτσα;»
«Βέβαια» απάντησα. Η Ολίβια ζει μια ζωή όπου λείπουν
τα συντηρητικά και βασιλεύουν τα βιολογικά προϊόντα κι οι
πολλές φυτικές ίνες· αν δεν το εξισορροπήσω λιγάκι όλο αυτό,
