25
Ο Τ Ο Π Ο Σ Τ Ω Ν Π Ι Σ Τ Ω Ν
φτήκαμε στην αρχή, μολονότι πολύ μαλακία πλάκα αν με κα
λορωτάς, με συγχωρείς για τη γλώσσα μου…»
«Μπαμπά! Πόση γυμναστική κάνεις;»
Μα τι διάολο; «Είμαι χορευτής σε μπαλέτο και δεν το ξέρει
κανείς».
«Όχιιιιιι, σοβαρά μιλάω! Πόση κάνεις;»
«Όχι πολλή».
«…και οπωσδήποτε, κανένας από μας δεν έχει την παρα
μικρή ιδέα τι να κάνουμε μ’ αυτό το πράγμα τέλος πάντων,
οπότε θα μου τηλεφωνήσεις επιτέλους με το που θα ακούσεις
αυτό το μήνυμα; Σε παρακαλώ, Φράνσις. Λοιπόν, θα είμαι με
το κινητό στο χέρι».
Το «κλικ» της γραμμής που έκλεισε, το «μπιπ», το μωρό
του τηλεφωνητή που έδινε οδηγίες. Καθώς το ξανασκεφτόμουν,
θα έπρεπε να είχα καταλάβει περί τίνος επρόκειτο απ’ όσα
άκουσα ή, τουλάχιστον, θα έπρεπε να είχα μια γενική ιδέα.
«Μπαμπά; Πόσα φρούτα και λαχανικά τρως;»
«Τόνους ολόκληρους».
«Αποκλείεται!»
«Αρκετά».
Τα επόμενα τρία μηνύματα ήταν παρόμοια, με διαφορά
μισής ώρας το ένα απ’ το άλλο. Ως το τελευταίο μήνυμα, η
Τζάκι είχε φτάσει να μιλά με κάτι γρυλίσματα που μόνο κου
ταβάκια θα μπορούσαν να καταλάβουν.
«Μπαμπά;»
«Μια στιγμή, γλυκιά μου».
Πήρα το κινητό μου και βγήκα στο μπαλκόνι, πάνω από το
σκοτεινό ποτάμι και τα βρόμικα πορτοκαλί φώτα και το αδιά
κοπο μποτιλιάρισμα, και τηλεφώνησα στην Τζάκι. Εκείνη απά
ντησε στο πρώτο κιόλας χτύπημα. «Φράνσις; Ιησού Χριστέ κι
Άγιο Πνεύμα, κόντεψα να τρελαθώ! Πού ήσουν;»
Είχε χαμηλώσει την ταχύτητά της περίπου στα εκατόν τριά
