26
T A N A F R E N C H
ντα χιλιόμετρα την ώρα. «Είχα πάει να πάρω τη Χόλι. Τι
σκατά έγινε, Τζάκι;»
Στο βάθος ακουγόταν βαβούρα. Ακόμα και μετά απ’ όλο
αυτό τον καιρό, αναγνώρισα αμέσως τη φωνή του Σέι, ζωηρή
και κοφτή. Μια υποψία απ’ τη φωνή της μαμάς μου που μου
έκοψε την ανάσα.
«Ω Θεέ μου, Φράνσις… Λοιπόν, μπορείς να μου κάνεις τη
χάρη να καθίσεις; Ή να βάλεις να πιεις ένα ποτήρι μπράντι ή
κάτι;»
«Τζάκι, αν δεν μου πεις τι τρέχει, σου ορκίζομαι ότι θα
έρθω εκεί πέρα και θα σε πνίξω».
«Περίμενε μια στιγμή, μην ανάβεις…» Μια πόρτα έκλεισε.
«Λοιπόν» είπε η Τζάκι, που βρέθηκε ξαφνικά μέσα σε ησυχία.
«Το λοιπόν. Θυμάσαι που σου έλεγα πριν από λίγο καιρό ότι
ένας τύπος θέλει ν’ αγοράσει τα τρία σπίτια στο τέρμα του
Τόπου των Πιστών; Για να τα κάνει διαμερίσματα;»
«Ναι».
«Ε, τελικά δεν θα τα κάνει διαμερίσματα, τώρα όλοι προ
βληματίζονται με τις τιμές των ακινήτων· θ’ αφήσει τα σπίτια
ως έχουν για λίγο και θα δει τι θα γίνει. Έτσι, έβαλε μέσα
μάστορες να βγάλουν τα τζάκια και τα περιζώματα κι όλ’
αυτά, για να τα πουλήσει –υπάρχει κόσμος που πληρώνει κα
λά λεφτά γι’ αυτά τα πράγματα, το ήξερες αυτό; Τρελοί για
δέσιμο– και ξεκίνησαν σήμερα, από το σπίτι που είναι στη
γωνία. Το θυμάσαι, εκείνο το εγκαταλειμμένο;»
«Στον Αριθμό 16».
«Αυτό ακριβώς. Έβγαζαν τα τζάκια και να σου πίσω από
ένα απ’ αυτά βρήκαν μια βαλίτσα».
Ακολούθησε μια θεατρική παύση. Ναρκωτικά; Όπλα; Λεφτά;
Ο Τζίμι Χόφα; «Που να πάρει ο διάολος, Τζάκι.
Τι
;»
«Είναι της Ρόζι Ντέιλι, Φράνσις. Είναι η βαλίτσα της».
