16
2
Ήταν μια υγρή μέρα του Απρίλη, με στενόμακρα διαγώνια σύν­
νεφα πάνω από το Άλμπισχορν και με το νερό να ’ναι ακύμαντο
στα πεδινά. Η Ζυρίχη δεν διαφέρει από μιαν αμερικανική πόλη.
Νιώθοντας κάτι να του λείπει αφότου έφτασε πριν από δύο
μέρες, ο Ντικ διαπίστωσε πως ήταν κείνη η αίσθηση που είχε
στα γαλλικά δρομάκια που άρχιζαν και τέλειωναν δίχως να υπάρ­
χει τίποτε άλλο. Στη Ζυρίχη υπήρχαν και τόσα άλλα εκτός απ’ τη
Ζυρίχη –οι σκεπές οδηγούσαν προς τα πάνω το βλέμμα, ως τα
βοσκοτόπια όπου ηχούσαν κουδούνες αγελάδων, κι ακόμα πιο
ψηλά στις λοφοπλαγιές–, έτσι η ζωή ήταν η αφετηρία για μια
κατακόρυφη πορεία προς τα ειδυλλιακά ουράνια. Οι αλπικοί
τόποι, πατρίδα του παιχνιδιού και του τελεφερίκ, του καρουσέλ
και της μελωδικής καμπανούλας, δεν ήταν ένα χειροπιαστό
εδώ
όπως στη Γαλλία, όπου τα γαλλικά αμπέλια φυτρώνουν μες στα
πόδια σου.
Κάποτε στο Σάλτσμπουργκ, ο Ντικ είχε νιώσει να του επιβάλ­
λεται όλος διαμιάς ένας αγορασμένος και δάνειος αιώνας μουσι­
κής· κάποτε, στα εργαστήρια του πανεπιστημίου στη Ζυρίχη,
σκαλίζοντας προσεχτικά τον φλοιό ενός εγκεφάλου, είχε νιώσει
περισσότερο σαν παιχνιδοποιός και λιγότερο σαν τον σίφουνα
1,2,3,4,5,6,7 9,10,11,12,13,14,15,16,17,18,...20