Τ Ρ Υ Φ Ε Ρ Η Ε Ι Ν Α Ι Η Ν Υ Χ Τ Α
15
εγκέφαλο του αρμαδίλου. Συνεχώς του έλεγα ότι αυτό παραήταν
αυθαίρετο και δεν προσέθετε τίποτε στο φάσμα της ανθρώπινης
γνώσης. Και η κατάληξη; Έστειλε την εργασία του σ’ ένα ιατρικό
περιοδικό και την απέρριψαν. Είχαν μόλις δεχτεί μια διατριβή από
κάποιονάλλονπάνωστο ίδιο θέμα.Αν δεν υπάρχει κοινός νους…».
Ο Ντικ έφτασε στη Ζυρίχη έχοντας λιγότερες αχίλλειες πτέρ­
νες απ’ όσες θα χρειαζόταν μια σαρανταποδαρούσα, αλλά πά­
ντως έχοντας μπόλικες –την ψευδαίσθηση της παντοτινής ρώ­
μης και υγείας, της θεμελιώδους καλοσύνης των ανθρώπων–,
που ήταν άλλωστε οι ψευδαισθήσεις ενός ολόκληρου έθνους, τα
παραμύθια απανωτών γενεών από μανάδες πιονιέρων που τους
είχαν νανουρίσει με ψέματα, πως δήθεν δεν υπήρχαν λύκοι έξω
από την πόρτα του καλυβιού. Αφού πήρε το πτυχίο του, έλαβε
την εντολή να συμμετάσχει σε μια νευρολογική μονάδα που δημι­
ουργούνταν τότε στο Μπαρ σιρ Ομπ. Στη Γαλλία, διαπίστωσε μ’
αηδία πως η δουλειά του ήταν πιο πολύ διοικητική παρά πρακτι­
κή. Σ’ αντιστάθμισμα, βρήκε τον χρόνο να ολοκληρώσει το σύ­
ντομο σύγγραμμά του και να συλλέξει το υλικό για το επόμενο
εγχείρημά του. Επέστρεψε στη Ζυρίχη την άνοιξη του ’19, έχο­
ντας αποστρατευτεί.
Τα προαναφερθέντα δίνουν την εντύπωση βιογραφίας, εφό­
σον ο αναγνώστης δεν έχει την ικανοποίηση να γνωρίζει εκ των
προτέρων πως μια πολύπλοκη μοίρα περιμένει τον ήρωά μας,
όπως τον στρατηγό Γκραντ όταν σκότωνε μύγες στο παντοπω­
λείο του στο Γκαλίνα. Ας είμαστε καθησυχαστικοί λοιπόν – τώρα
άρχιζε η μεγάλη στιγμή του Ντικ Ντάιβερ.
1,2,3,4,5,6 8,9,10,11,12,13,14,15,16,17,...20