Φ . Σ . Φ Ι Τ Ζ Ε Ρ Α Λ Ν Τ
24
Υπήρχαν κι άλλα γράμματα, όπου πιο σκοτεινοί ρυθμοί ενέ­
δρευαν ανάμεσα στις παύσεις απελπισίας.
ΑΓΑΠΗΤΕ ΛΟΧΑΓΕ ΝΤΑΪΒΕΡ,
Σου γράφω επειδή δεν έχω σε ποιον άλλον να στραφώ και μου φαίνεται
πως, αν ετούτη η φαρσοκωμωδία είναι φανερή σ’ εμένα που είμαι τόσο
άρρωστη, τότε θα πρέπει να είναι φανερή και σ’ εσένα. Πλέον δεν είμαι
διανοητικά διαταραγμένη αλλ’ είμαι ολότελα τσακισμένη και ταπεινωμέ-
νη – εάν αυτό είναι που ήθελαν. Η οικογένειά μου μ’ έχει επαίσχυντα
παραμελήσει και δεν έχει νόημα να ζητήσω απ’ αυτούς βοήθεια ή συμπό-
νια. Μπούχτισα κι απλώς καταστρέφω
[σελίδα] 2–
την υγεία μου και χαραμίζω τον χρόνο μου παριστάνοντας πως ό,τι τρέ-
χει με το μυαλό μου μπορεί να γιατρευτεί.
Να με σ’ ένα άσυλο για μισότρελους, μόνο και μόνο επειδή σε κανέ-
ναν δεν φάνηκε σωστό να μου πει την αλήθεια για οτιδήποτε. Μόνο να
’ξερα τι συνέβαινε όπως ξέρω τώρα, θα το άντεχα πιστεύω, γιατί είμαι
δυνατή, όμως εκείνοι που θα έπρεπε να μου ανοίξουν τα μάτια
3–
δεν θεώρησαν σωστό να το κάνουν. Και τώρα που ξέρω κι έχω πληρώσει
τέτοιο τίμημα για τούτη τη γνώση, εκείνοι κάθονται εκεί πέρα με τη σκυ-
λίσια τους ζωή και λένε ότι καλά έκανα και πίστευα αυτά που πίστευα.
Ιδίως ένας, μα τώρα ξέρω.
Νιώθω διαρκώς μοναξιά· μακριά από φίλους και συγγενείς, στην
άλλη μεριά του Ατλαντικού, περιπλανιέμαι παραζαλισμένη. Αν μπορού-
σες να μου βρεις
4–
ένα πόστο διερμηνέως (μιλώ τα γαλλικά και τα γερμανικά σαν να ’ναι η
μητρική μου γλώσσα, καθώς και καλά ιταλικά και λίγα ισπανικά) ή στο
1...,6,7,8,9,10,11,12,13,14,15 17,18,19,20