Page 14 - ΤΡΥΦΕΡΗ ΕΙΝΑΙ Η ΝΥΧΤΑ

Φ . Σ . Φ Ι Τ Ζ Ε Ρ Α Λ Ν Τ
22
Συγχώρα με γι’ αυτό. Δεν είμαι ο εαυτός μου σήμερα. Θα γράψω
ξανά όταν νιώσω καλύτερα.
Γεια και χαρά,
ΝΙΚΟΛ ΓΟΥΟΡΕΝ
Και συγχώρα με για όλα αυτά.
ΛΟΧΑΓΕ ΝΤΑΪΒΕΡ,
Ξέρω πως η ενδοσκόπηση δεν είναι καλή σε μια τόσο νευρωτική κατά-
σταση σαν τη δικιά μου, αλλά θα ’θελα να ξέρεις πού βρίσκομαι. Πέρσι, ή
όποτε ήταν τέλος πάντων, στο Σικάγο, όταν έφτασα να μην μπορώ να
μιλήσω στους υπηρέτες ή να περπατήσω έξω στον δρόμο, δεν έπαυα να
περιμένω κάποιος να μου το πει. Ήταν καθήκον όποιου καταλάβαινε. Ο
τυφλός χρειάζεται καθοδήγηση. Μόνο που κανένας δεν μου τα έλεγε
όλα, μου ’λεγαν μόνο τα μισά κι ήμουν ήδη αρκετά θολωμένη για να βάλω
ως και τα πιο απλά πράγματα σε μια σειρά. Ένας ήταν καλός – ήταν
Γάλλος, αξιωματικός, και καταλάβαινε. Μου χάρισε ένα λουλούδι κι είπε
ότι ήταν
[σελίδα] 2–
«plus petite et moins entendue».* Ήμασταν φίλοι. Και μετά το πήρε
πίσω. Αρρώστησα πιο πολύ και δεν υπήρχε κανένας να μου εξηγήσει.
Μου τραγουδούσαν ένα τραγούδι για τη Ζαν ντ’ Αρκ, όμως αυτό ήταν
σκέτη κακία, μ’ έκανε απλώς να κλαίω· γιατί τότε δεν έτρεχε τίποτε με το
μυαλό μου. Κι όλο μιλούσαν για σπορ, αλλά εμένα δεν μ’ ένοιαζε πια.
Μια μέρα πήγα στη λεωφόρο Μίσιγκαν, περπάτησα χιλιόμετρα ατέλειω-
τα, και τελικά με ακολούθησαν
3–
μ’ ένα αμάξι, όμως αρνήθηκα να μπω. Τελικά μ’ έβαλαν με το ζόρι κι
υπήρχαν νοσοκόμες. Έκτοτε άρχισα να τα καταλαβαίνω όλα, επειδή
* «Μικρό κι ασήμαντο». [Σ.τ.Μ.]