[ 20 ]
από την οµορφιά» είπε ο λόρδος Χόλγουορντ µαδώντας τη
µαργαρίτα µε τα µακριά, νευρικά του δάχτυλα.
«Δεν γινόταν να την ξεφορτωθώ. Με περιέφερε σε γαλα
ζοαίµατους, σε διάφορα άτοµα µε µεγαλόσταυρους και πα
ράσηµα της περικνηµίδας και σε γηραιές κυρίες µε πελώρι
ες τιάρες και µύτες σαν παπαγάλου. Μιλούσε για µένα λες
και ήµουν ο καλύτερός της φίλος. Μόνο άλλη µια φορά εί
χαµε συναντηθεί ως τότε, αλλά εκείνη φαίνεται πως το είχε
βάλει σκοπό να µε παρουσιάσει ως εξέχουσα προσωπικό
τητα. Νοµίζω ότι κάποιος πίνακάς µου είχε κάνει µεγάλη
εντύπωση εκείνο τον καιρό, ή τουλάχιστον είχαν γράψει γι’
αυτόν κολακευτικά σχόλια οι φυλλάδες, πράγµα που για τον
δέκατο ένατο αιώνα είναι η εγγύηση της αθανασίας. Ξαφνι
κά βρέθηκα πρόσωπο µε πρόσωπο µε τον νεαρό που η προ
σωπικότητά του µε είχε τόσο περίεργα αναστατώσει. Στε
κόµασταν πολύ κοντά ο ένας στον άλλο, σχεδόν ακουµπού
σαµε. Τα βλέµµατά µας διασταυρώθηκαν ξανά. Έκανα τότε
κάτι παράτολµο, ζήτησα από τη λαίδη Μπράντον να µας
συστήσει. Ίσως δεν ήταν και τόσο παράτολµο τελικά. Ήταν
απλώς αναπόφευκτο. Θα ανοίγαµε κουβέντα και χωρίς να
µας έχουν συστήσει. Είµαι σίγουρος γι’ αυτό. Και ο Ντόριαν
µου είπε το ίδιο αργότερα. Το είχε νιώσει κι αυτός ότι ήταν
µοιραίο να γνωριστούµε».
«Και πώς σου περιέγραψε η λαίδη Μπράντον αυτό τον
υπέροχο νεαρό;» ρώτησε ο σύντροφός του. «Ξέρω πως της
