[ 11 ]
µελισσών που κόπιαζαν ν’ ανοίξουν δρόµο µέσα στην ψηλή
πυκνή χλόη, ή µε µονότονη επιµονή τριγύριζαν ταφορτωµέ
να γύρη χρυσαφιά χωνάκια του αγιοκλήµατος, έκανε την ακι
νησίαακόµαπιοκαταθλιπτική. Ηυπόκωφηβοή τουΛονδίνου
έφτανε σαν µονότονη βαθιά νότα µακρινού εκκλησιαστικού
οργάνου.
Στο κέντρο του δωµατίου, τεντωµένο σε ένα ψηλό καβα
λέτο, έστεκε το ολόσωµο πορτρέτο ενός νέου εκπληκτικής
οµορφιάς, και µπροστά του, σε κάποια απόσταση, ήταν κα
θισµένος ο ίδιος ο ζωγράφος, ο Μπάζιλ Χόλγουορντ, του
οποίου η αιφνίδια εξαφάνιση πριν από µερικά χρόνια είχε
προκαλέσει τότε µεγάλο σάλο και είχε δώσει λαβή σε πολλές
περίεργες εικασίες.
Καθώς ο καλλιτέχνης κοιτούσε την ευγενικήκαι χαριτωµέ
νη µορφή που τόσο επιδέξια είχε αποδώσει µε την τέχνη του,
ένα χαµόγελο ευχαρίστησης απλώθηκε στοπρόσωπό του και
φάνηκε σαν ναήθελε ναµείνει για τα καλά εκεί. Ξαφνικάόµως
πετάχτηκε όρθιος και, κλείνοντας ταµάτια, πίεσε µε ταδάχτυ
λα τα βλέφαρά του, λες κι ήθελε να φυλακίσει µέσα στο µυα
λό τουκάποιοπαράξενοόνειροαπό τοοποίοφοβότανµήπως
και ξυπνήσει.
«Είναι το καλύτερο έργο σου, Μπάζιλ, ό,τι καλύτερο έχεις
κάνει ως τώρα» είπε νωχελικάο λόρδος Χένρι. «Πρέπει οπωσ
δήποτε να το στείλεις στην Γκρόσβενορ
2
του χρόνου. ΗΑκα
δηµίαπαραείναι µεγάληκαι κακόγουστη.Όποτε έχωπάει εκεί,
