[ 13 ]
Ο λόρδος Χένρι τεντώθηκε στο ντιβάνι και γέλασε.
«Ναι, το ήξερα πως θα γελούσες · παρ’όλα αυτά, είναι αλή
θεια».
«Πάρα πολύ απ’τον εαυτό σου! Στο λόγο µου, Μπάζιλ, δεν
ήξερα ότι είσαι τόσο µαταιόδοξος. Και, ειλικρινά, αδυνατώνα
διακρίνωέστωκαι αµυδρήοµοιότηταανάµεσασ’εσένα, µε το
τραχύ, δυνατό πρόσωπο και τα κορακίσια µαλλιά, και σ’ετού
τον τονεαρόΆδωνι, πουφαίνεται σαν να είναι φτιαγµένος από
φίλντισι και ροδοπέταλα. Αλήθεια, αγαπητέ Μπάζιλ, αυτός
είναι ένας Νάρκισσος, ενώεσύ− εσύ, βεβαίως, έχεις έκφραση
διανοουµένου, και τασχετικά. Αλλάηοµορφιά, ηπραγµατική
οµορφιά, τελειώνει εκεί που ξεκινάει µια έκφρασηδιανοουµέ
νου. Ηδιάνοια είναι απόµόνη της ένας τρόπος υπερβολής και
καταστρέφει την αρµονία οποιουδήποτε προσώπου. Από τη
στιγµήπουκάποιος θαβαλθεί νασκεφτεί σοβαρά, γίνεται όλο
µύτη, ήόλοµέτωπο, ήκάτι φρικτό. Δες τους επιτυχηµένους σε
οποιοδήποτε από ταπνευµατικά επαγγέλµατα. Είναι εντελώς
αποκρουστικοί! Εκτός, φυσικά, απ’αυτούς της Εκκλησίας. Αλ
λά αυτοί της Εκκλησίας δεν σκέφτονται. Ένας επίσκοπος συ
νεχίζει σταογδόντατουναλέει αυτόπουτουείπανναλέει όταν
ήτανδεκαοχτώχρονώναγόρι και, όπως είναι φυσικόκι επόµε
νο, έχει µονίµως υπέροχη όψη. Οµυστηριώδης νεαρός φίλος
σου, που τοόνοµά τουδεν µου είπες ακόµη, αλλάπου τοπορ
τρέτο του αληθινά µε µαγεύει, δεν σκέφτεται ποτέ. Είµαι από
λυτασίγουρος γι’αυτό. Είναι έναάµυαλο, πανέµορφοπλάσµα,
