[ 21 ]
αρέσει να δίνει πάντα µια σύντοµη περιγραφή των καλεσµέ
νων της. Θυµάµαι να µε συστήνει κάποτε σε έναν αγριωπό
κοκκινοπρόσωπο γέρο κύριο, τυλιγµένο από την κορυφήως
τα νύχια µε κορδέλες και παράσηµα, και να µου σφυρίζει στ’
αυτί, µε τραγικά ψιθυριστή φωνή που σίγουρα δεν έµεινε
άνθρωπος σ’ όλη τη σάλα που να µην την ακούσει, τις πιο
απίθανες λεπτοµέρειες. Το έβαλα στα πόδια. Μου αρέσει να
ανακαλύπτω µόνος µου τους ανθρώπους. Αλλά η λαίδη
Μπράντον µεταχειρίζεται τους καλεσµένους της µε τον ίδιο
τρόπο που ο δηµοπράτης βγάζει τα αντικείµενα στο σφυρί.
Είτε τους ερµηνεύει µέχρι την τελευταία λεπτοµέρεια είτε
σου λέει τα πάντα γι’αυτούς εκτός από εκείνα που θα ήθελες
να µάθεις».
«Καηµένη λαίδηΜπράντον! Είσαι πολύ σκληρός µαζί της,
Χάρι» είπε ο Χόλγουορντ βαριεστηµένα.
«Μα, αγαπητέ µου, η γυναίκα προσπάθησε να δηµιουρ
γήσει
σαλόνι
και τελικά κατάφερε να ανοίξει εστιατόριο. Πώς
θα µπορούσα να τη θαυµάζω; Πες µου όµως, τι είπε για τον
κύριο Ντόριαν Γκρέι;»
«Ω, κάτι σαν “Χαριτωµένο παιδί − η µητέρα του κι εγώ
ήµασταναχώριστες παλιά. Ξεχνάωµε τι ασχολείται −φοβάµαι
πως−µάλλονδεν κάνει τίποτε−ω, ναι, παίζει πιάνο−ήµήπως
βιολί, αγαπητέ κύριε Γκρέι;”. Δεν κρατηθήκαµε, γελάσαµε κι
οι δυο και γίναµε αµέσως φίλοι».
«Το γέλιο δεν είναι καθόλου κακή αρχή για µια φιλία και
