[ 27 ]
γραµµών, στην οµορφιά και στη λεπτότητα ορισµένων απο
χρώσεων. Αυτό είναι όλο».
«Τότε γιατί δεν θέλεις να εκθέσεις το πορτρέτο του;» ρώ
τησε ο λόρδος Χένρι.
«Γιατί, χωρίς να έχω την πρόθεση, έχω εκφράσει µέσα απ’
αυτό το πορτρέτο κάτι απ’ αυτή την παράξενη καλλιτεχνική
ειδωλολατρία, για την οποία, φυσικά, δεν του έκανα ποτέ
κουβέντα. Ο Ντόριαν Γκρέι δεν έχει ιδέα για όλα αυτά. Και
ούτε πρόκειται να τα µάθει ποτέ. Αλλά ο κόσµος µπορεί κάτι
να υποψιαστεί. Κι εγώ δεν έχω καµιά διάθεση να ξεγυµνώσω
την ψυχή µου µπροστά στα ρηχά, αδιάκριτα µάτια τους. Δεν
πρόκειται να βάλω την καρδιά µου κάτωαπό το µικροσκόπιό
τους. Έβαλα πάρα πολύ απ’τον εαυτό µου σ’αυτό τον πίνακα,
Χάρι − πάρα πολύ απ’τον εαυτό µου!»
«Οι ποιητές δεν είναι έτσι σχολαστικοί σαν κι εσένα. Ξέ
ρουν πόσο βοηθάει το πάθος τις πωλήσεις των βιβλίων. Στις
µέρες µας µια ραγισµένη καρδιά οδηγεί σε πολλές εκδόσεις».
«Γι’αυτό και τους σιχαίνοµαι τους ποιητές!» φώναξε οΧόλ
γουορντ. «Οκαλλιτέχνηςπρέπει ναδηµιουργείωραίαπράγµα
τα, αλλά δεν πρέπει να βάζει σ’ αυτά τίποτε από την προσω
πική του ζωή. Ζούµε σε µια εποχή όπου οι άνθρωποι αντιµε
τωπίζουν την τέχνη σαν µια µορφή αυτοβιογραφίας. Έχουµε
χάσει την αφηρηµένη αίσθηση της οµορφιάς. Μια µέρα θα
δείξω στον κόσµο ποια είναι · και για το λόγο αυτόν ο κόσµος
δεν θα δει ποτέ το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι».
