[ 25 ]
χνη. Ό,τι ήταν για τους Βενετσιάνους η ανακάλυψη της ελαιο
γραφίας και το πρόσωπο του Αντίνοου για τη γλυπτική των
ελληνιστικών χρόνων θα είναι για µένα κάποτε το πρόσωπο
του Ντόριαν Γκρέι. Δεν είναι µόνο ότι ζωγραφίζω, σχεδιάζω
και σκιτσάρω αντλώντας έµπνευση απ’ αυτόν. Βεβαίως,
συµβαίνει αυτό. Για µένα όµως ο Ντόριαν Γκρέι είναι κάτι πο
λύ περισσότερο από ένα απλό µοντέλο ή θέµα έµπνευσης.
Δεν εννοώµ’αυτό ότι δεν είµαι ικανοποιηµένος απ’όσα έργα
έχω κάνει µε θέµα τον Ντόριαν, ή ότι η οµορφιά του είναι τέ
τοιαπουδεν αρκεί ούτε η τέχνη να την εκφράσει. Δεν υπάρχει
τίποτε που να µην µπορεί η τέχνη να το εκφράσει, και ξέρω
ότι τα έργαπου έχωκάνει απ’όταν γνώρισα τονΝτόριαν Γκρέι
είναι καλά, είναι η καλύτερη δουλειά της ζωής µου. Αλλά µε
κάποιον περίεργο τρόπο −αναρωτιέµαι, θα καταλάβεις τι θέ
λω να πω;− η προσωπικότητά του µου έχει υποβάλει έναν
τελείως καινούργιο τρόπο στην τέχνη µου, ένα εντελώς και
νούργιοστιλ. Βλέπωταπράγµαταµε άλλοµάτι, τααντιλαµβά
νοµαι διαφορετικά.Τώραµπορώνααναπλάθωτηζωήµε έναν
τρόπο που µου ήταν άγνωστος προηγουµένως. “Ένα όνειρο
µορφής σε ηµέρες σκέψης”: ποιος το έχει πει αυτό; Δεν
θυµάµαι · αλλά για µένα αυτό είναι ο Ντόριαν Γκρέι. Μόνο η
απλή ορατή παρουσία αυτού του εφήβου −γιατί σαν έφηβο
τον σκέφτοµαι, κι ας έχει περάσει τα είκοσι−, µόνο η απλή
παρουσία του − αχ! καταλαβαίνεις άραγε τι ακριβώς σηµαί
νουν όλα αυτά; Χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει, µου χαράζει τα
