[ 18 ]
τάζοντας επίµονα τον µικρό χρυσόδίσκοµε ταάσπραφτερά,
«κι όσο για το αν θα πιστέψω αυτά που θ’ακούσω, µπορώ να
πιστέψω οτιδήποτε, φτάνει να είναι εντελώς απίστευτο».
Ο άνεµος τίναξε µερικά άνθη απ’ τα δέντρα, και τα βαριά
τσαµπιά της πασχαλιάς, µε τα λουλούδιασαν άστρα, λικνίστη
κανστον νωχελικόαέρα.Μιαακρίδαάρχισε να τερετίζει δίπλα
στον τοίχο και, σαν γαλάζιο νήµα, µια µακριά και λιγνή λιµπε
λούλα πέρασε από µπροστά τους αργοκυλώντας µε τα διά
φανα καφετιά φτερά της. Ο λόρδος Χένρι είχε την αίσθηση
ότι άκουγε ακόµα και το χτύπο της καρδιάς του Μπάζιλ Χόλ
γουορντ και αναρωτήθηκε τι έµελλε να ακολουθήσει.
«Η ιστορία έχει ως εξής» είπε ο ζωγράφος ύστερααπόλίγο.
«Πριν από δυο µήνες έτυχε να βρεθώσε µια συγκέντρωση µε
πολύ κόσµο στης λαίδης Μπράντον. Ξέρεις ότι εµείς οι ταλαί
πωροι καλλιτέχνες πρέπει να εµφανιζόµαστε πού και πούστις
κοινωνικές εκδηλώσεις, ίσα για να θυµάται το κοινό ότι δεν
είµαστεαγριάνθρωποι.Μεβραδινόπαλτόκαι λευκήγραβάτα,
όπως µου είπες κάποτε εσύ ο ίδιος, µπορεί ο καθένας να κερ
δίσει τη φήµη του πολιτισµένου, ακόµα κι ένας χρηµατιστής.
Λοιπόν, αφού ήµουν ήδη κάνα δεκάλεπτο στη σάλα, συνοµι
λώντας µε γηραιές κυρίες στολισµένες σαν φρεγάτες και µε
ανιαρούς ακαδηµαϊκούς, αισθάνθηκα ξαφνικάότι κάποιος µε
κοίταζε. Μισογύρισα, και τότε είδα πρώτη φορά τον Ντόριαν
Γκρέι. Όταν τα µάτια µας συναντήθηκαν, ένιωσα να χάνω το
χρώµα µου. Ξαφνικά µε κυρίεψε µια παράξενη αίσθηση
