[ 19 ]
τρόµου. Κατάλαβα από την πρώτη στιγµή ότι αντίκριζα µια
τόσο ελκυστική προσωπικότητα, που, αν αφηνόµουν στη γο
ητεία της, θααπορροφούσε όληµου την ύπαρξη, όληµου την
ψυχή, ακόµακαι την ίδιαµουτην τέχνη. Κι εγώδενήθελακαµιά
εξωτερική επίδραση στη ζωή µου. Εσύ το ξέρεις, Χάρι, πόσο
ανεξάρτητος είµαι από τηφύσηµου. Πάνταήµουν κύριος του
εαυτού µου · τουλάχιστον ως τη στιγµή που συνάντησα τον
Ντόριαν Γκρέι. Τότε − αλλά δεν ξέρωπώς να σου το εξηγήσω.
Σαν κάτι να µου έλεγε ότι βρισκόµουν στα πρόθυρα µιας
τροµερής κρίσης στη ζωήµου. Είχαµιαπαράξενηαίσθησηότι
η µοίρα µού επιφύλασσε εξαίσιες χαρές και µεγάλα βάσανα.
Τρόµαξα κι έκανα να φύγωαπό τη σάλα. Δεν ήταν η συνείδη
ση αυτή που µε έσπρωξε να το κάνω. Ήταν ένα είδος δειλίας.
Δεν το θεωρώ καύχηµα που προσπάθησα να το σκάσω».
«Συνείδηση και δειλία είναι στην πραγµατικότητα το ίδιο,
Μπάζιλ. Συνείδηση είναι απλώς η επωνυµία της εταιρείας.
Τίποτε περισσότερο».
«Δεν το πιστεύω αυτό, Χάρι, και νοµίζω πως ούτε κι εσύ το
πιστεύεις. Πάντως, όποιοκι ανήταντοκίνητρόµου−και µπορεί
να ήταν η περηφάνια, γιατί ήµουν πολύ περήφανος κάποτε−,
το σίγουρο είναι ότι προσπάθησα να φτάσω µέχρι την πόρτα.
Εκεί, φυσικά, σκόνταψα πάνω στη λαίδη Μπράντον. “Δεν φα
ντάζοµαι ναµας εγκαταλείψετεαπό τώρα, κύριεΧόλγουορντ;”
τσίριξε. Ξέρεις πόσο περίεργα τσιριχτή είναι η φωνή της».
«Βεβαίως. ΗλαίδηΜπράντον είναι παγόνι σε όλα της εκτός
