20
Μ Α Ι Ρ Η Μ Α Γ Ο Υ Λ Α
γές, και έτσι έφερναν ή τουλάχιστον ήθελαν να δείχνουν ότι
έφερναν μαζί τους τα ήθη της Εσπερίας.
Στ’ αυτιά του έφτασε ξαφνικά από το γραμμόφωνο η
γλυκιά μελωδία ενός αργού μελαγχολικού σκοπού. Ένιωσε
ένα τσίμπημα στο στήθος, λες κι αυτή η μελωδία ήταν γραμ
μένη γι’ αυτή τη μαγική στιγμή, τη στιγμή που η γυναίκα
που τόσο λαχταρούσε ήταν για πρώτη φορά τόσο κοντά του
και ίσως με την πρόφαση ενός χορού θα μπορούσε να την
κλείσει για λίγο στην αγκαλιά του.
«Χάρισέ μου αυτό τον χορό, Ευρυδίκη μου» τόλμησε να
ψιθυρίσει απαλά, χαμηλώνοντας το κεφάλι στο ύψος του
αριστερού της αυτιού.
Η Ευρυδίκη τα έχασε. Πώς δεν το είχε σκεφτεί; Δεν
έφταναν όλα τ’ άλλα, δεν ήξερε τίποτα και από χορό. Πώς
δέχτηκε αυτή την πρόσκληση; Ρεζίλι θα γινόταν.
Κατακόκκινη από ντροπή κι αμηχανία, καθώς με την
άκρη του ματιού της διέκρινε το βλέμμα του Φαίδωνα, που
ερχόταν προς το μέρος τους, απομακρύνθηκε από κοντά
του, τρέχοντας στην πόρτα, που πριν από λίγο είχε περάσει
με τόσο δισταγμό. To κεφάλι της βούιζε δαιμονισμένα και
η ναυτία που ένιωθε τον τελευταίο καιρό έκανε πάλι αισθη
τή την παρουσία της, και μαζί μ’ αυτήν κι η τρομερή αλήθεια
που κουβαλούσε στα σπλάχνα της. Όχι, δεν έπρεπε να είχε
έρθει. Τι δουλειά είχε αυτή εδώ; Ρούχα και παπούτσια δα
νεικά, αισθήματα δανεικά, έγκυος σ’ ένα παιδί με πατέρα
δανεικό, κι απ’ την άλλη ένας ευγενέστατος γλυκός άντρας,
που περίμενε τόσα από εκείνη.
«Μα τι συμβαίνει εκεί; Ποια είναι η κυρία;» ακούστηκε
από μέσα η βαριά φωνή του γιατρού, που πολύ δυσκολεύ
