13
1926
Έβρεχε ασταμάτητα εκείνη την πρώτη Κυριακή του
Σεπτέμβρη, καθώς η Ευρυδίκη πατώντας ριψοκίνδυνα
πάνω στις δανεικές ψηλοτάκουνες γόβες της στο πλημ
μυρισμένο πεζοδρόμιο έτρεχε να προλάβει τον μεγάλο
χορό. Καθώς δεν είχε ούτε ομπρέλα και αφού μάταια
προσπάθησε να μείνει ανέπαφη από τη συνεχόμενη ροή,
αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα κι άφησε
τη βροχή να τη μουσκέψει ως το μεδούλι. Η βροχή έσταζε
από τις καστανές μακριές μπούκλες στους φαρδιούς ώμους
της. Τα μεγάλα κατάμαυρα μάτια της, συνήθως σπιν
θηροβόλα και γεμάτα εξυπνάδα, σήμερα χάνονταν στιγμές
στιγμές σε μια ακατανόητη για όσους τη γνώριζαν
απάθεια.
Κάπως έτσι ένιωθε εκείνη την Κυριακή του Σεπτέμβρη,
απευαισθητοποιημένη, σαν να την είχαν ναρκώσει, χωρίς
καμιά απολύτως όρεξη να πολεμήσει για τίποτα και με
κανέναν, ούτε ακόμα και με αυτή τη βροχή.
Παρά τη βιασύνη της, βράδυνε το βήμα της μπαίνοντας
στον δρόμο της αγοράς. Τα παραδοσιακά κτίρια του
Μπεσίκτας, του πρώτου χωριού του Βοσπόρου, απέπνεαν
ατμόσφαιρα αίγλης και ακμής, μαρτυρώντας τον δυναμισμό
της συνοικίας, αλλά και την ισχυρή ελληνική παρουσία.
Την εποχή αυτή κατοικούσαν κι εργάζονταν εδώ πολλές
