12
Χ Ρ Ι Σ Τ Ι Ν Α Ρ Ο Υ Σ Σ Ο Υ
είπε η γυναίκα του. Η ομοιότητα όμως; Δεν μπορούσε να
την παραβλέψει. Αναστέναξε και κοίταξε τα χέρια του που
ακόμη έτρεμαν ελαφρά. Σηκώθηκε κι άρχισε να βηματίζει,
μέχρι που στάθηκε στο παράθυρο.
Η βροχή εξακολουθούσε να πέφτει με μανία. Έμεινε να
την κοιτάζει, προσπαθώντας να βάλει μια σειρά στις σκέψεις
του. Να ήταν σύμπτωση; Η ομοιότητα ήταν εντυπωσιακή,
αλλά η ηλικία δεν έδενε με τα γεγονότα. Το όνομα όμως;
Γιατί να έχει το ίδιο όνομα;
«Φίλε μου Αχιλλέα, ίσως αγνοούμε πολλά περισσότερα
απ’ το παρελθόν απ’ όσα νομίζαμε! Ό,τι άφησες πίσω μάλ
λον έρχεται μπροστά σου…» μουρμούρισε.
Δεν μπορούσε να βγάλει άκρη. Μόνο απ’ τον ίδιο τον
νεαρό θα ξεδιάλυνε το μυστήριο. Έπρεπε να συναντηθεί
μαζί του αμέσως.
