10
Χ Ρ Ι Σ Τ Ι Ν Α Ρ Ο Υ Σ Σ Ο Υ
«Είστε καλά, κύριε καθηγητά;».
Η φωνή επανέφερε τον Αντώνη, χαμογέλασε σφιγμένα
και βρίσκοντας τη μιλιά του απάντησε:
«Ευχαριστώ πολύ. Καλά είμαι… Έχει νερά εδώ… γλί
στρησα».
Ακολούθησε αμήχανη σιωπή, χωρίς κανείς απ’ τους δύο
να κάνει κίνηση για να φύγει, ενώ οι υπόλοιποι άρχισαν να
απομακρύνονται.
«Είστε φοιτητής;» ρώτησε ο Αντώνης.
«Μάλιστα».
«Σε ποιο έτος;»
«Στο δεύτερο, κύριε».
«Α, πολύ ωραία. Και είστε αποδώ;»
«Όχι, απ’ τη Μακεδονία, απ’ τη Νάουσα» απάντησε ο
νεαρός διακρίνοντας μια ανεξήγητη ταραχή στο πρόσωπο
του άντρα. Μα τι έχει πάθει αυτός, σκέφτηκε.
«Kαι γωΜακεδόνας είμαι, και μάλιστα γείτονας, απ’ την
Έδεσσα» τον άκουσε να λέει.
Καταλαβαίνοντας ότι με τη στάση του είχε παραξενευτεί
ο νεαρός, ο καθηγητής ξερόβηξε μερικές φορές για να γεμί
σει τη σιωπή και μετά τον ρώτησε:
«Πώς σας λένε;».
«Αχιλλέα Μακρή, κύριε».
Τα μάτια του καθηγητή άνοιξαν διάπλατα και, ψελλίζο
ντας ένα γρήγορο «ευχαριστώ», γύρισε την πλάτη και κατευ
θύνθηκε προς τα γραφεία.
Ο νεαρός, απορημένος απ’ την αλλοπρόσαλλη συμπερι
