[ 17 ]
Δυστυχώς, η ζωή δεν ακολούθησε τα σχέδιά της.
Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στεκόταν πλάι στο πληκτρολόγιο. Η
Κατ έπινε υπερβολικά. Ήξερε πως ήταν κλισέ –ποιος αστυνομικός
δεν πίνει υπερβολικά;–, αλλά καμιάφορά τα κλισέ έχουν λόγο ύπαρ-
ξης. Ήταν καθ’ όλα λειτουργική. Δεν έπινε ποτέ εν ώρα υπηρεσίας.
Και ούτε επηρέαζε στ’ αλήθεια τη ζωή της ιδιαίτερα, αλλά όποτε η
Κατ έπαιρνε αποφάσεις, μικρές ή μεγάλες, αργά το βράδυ, έτειναν
να είναι κάπως βιαστικές. Με τα χρόνια είχε μάθει να κλείνει το κι-
νητό της και να αποφεύγει τo μέιλ της μετά τις δέκα το βράδυ.
Ωστόσο να την εκείνο το βράδυ, να χαζεύει διάφορους τυχαίους
γκόμενους σ’ έναν ιστότοπο γνωριμιών.
Η Στέισι είχε ανεβάσει τέσσερις φωτογραφίες στο προφίλ της
Κατ. Η φωτογραφία του προφίλ, που έδειχνε το πρόσωπό της, είχε
κοπεί απόμιαομαδικήφωτογραφίαπαρανύμφων σ’έναν γάμοόπου
είχε πάει την περασμένη χρονιά. Η Κατ προσπάθησε να δει τον εαυ-
τό της αντικειμενικά, αλλά ήταν αδύνατον. Τη μισούσε τη συγκεκρι-
μένη φωτογραφία. Η γυναίκα που απεικόνιζε έμοιαζε ανασφαλής
και το χαμόγελό της ήταν αναιμικό, σχεδόν σαν να περίμενε να φάει
χαστούκι. Όλες οι φωτογραφίες –τώρα που έμπαινε στην επώδυνη
διαδικασία να τις περιεργαστεί– ήταν κομμένες από ομαδικά στιγ-
μιότυπα, και σε καθεμία η Κατ έμοιαζε να λουφάζει.
Αρκετά όμως με το δικό της προφίλ.
Στη δουλειά, οι μόνοι άντρες που γνώριζε ήταν αστυνομικοί.
Αλλά η ίδια δεν ήθελε μπάτσο. Οι αστυνομικοί ήταν καλά παιδιά και
τραγικοί σύζυγοι. Το ήξερε πολύ καλά αυτό. Όταν η γιαγιά αρρώ-
στησε και ήταν στα τελευταία της, ο παππούς της, ανήμπορος να το
διαχειριστεί, την κοπάνησε, μέχρι που, βασικά, ήταν πολύ αργά. Ο
παππούς της ποτέ δεν συγχώρεσε τον εαυτό του γι’ αυτό. Τουλάχι-
