[ 13 ]
Θα το κέρδιζε το στοίχημα.
«Δρόμο είπα. Τώρα».
«Σοβαρά;»
Η Στέισι κόντευε να πέσει κάτω από τα γέλια.
Ο γυαλιάς έκανε να φύγει.
«Μισό λεπτό. Μήπως είναι καμιά δοκιμασία όλο αυτό; Μήπως το
“Μαλακοπίτουρας” είναι κάτι σαν κομπλιμέντο;»
«Δρόμο».
Ο τύπος σήκωσε τους ώμους, είδε τη Στέισι στο μπαρ και συλλο-
γίστηκε «γιατί όχι;». Κοιτώντας το ατέλειωτο κορμί της αποπάνωως
κάτω, είπε:
«Όρθιο χιλιόμετρο είσαι. Πάμε σπίτι σου να κάνουμε κι άλλα χι-
λιόμετρα στο κρεβάτι;»
Η Στέισι δεν χόρταινε.
«Πάρε με, Μαλακοπίτουρα. Πάρε με, εδώ και τώρα».
«Σοβαρά;»
«Όχι».
ΟΜαλακοπίτουρας κοίταξε πάλι την Κατ, η οποία έφερε το χέρι
της στη λαβή του όπλου. Εκείνος σήκωσε τα χέρια ψηλά και απομα-
κρύνθηκε.
«Στέισι;» είπε η Κατ.
«Μμμ;»
«Γιατί όλοι αυτοί οι τύποι νομίζουν ότι μπορούν να με ρίξουν;»
«Γιατί είσαι νόστιμη και τσαχπίνα».
«Δεν είμαι τσαχπίνα».
«Όχι, αλλά έχεις τον αέρα της τσαχπίνας».
«Σοβαρά τώρα, τόσο χάλια είμαι;»
«Έχεις κάτι το ψυχοτραυματισμένο» είπε η Στέισι. «Αισθάνομαι
