[ 22 ]
απελπισία πως επιτέλους θα έβρισκε αυτό τον έναν άνθρωπο που
εντέλει θα γινόταν το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής του.
Ουάου. Σκέψου το για λίγο, να το χωνέψεις.
ΗΚατ ήταν χαμένη σ’αυτές τις σκέψεις, κλικάροντας το ένα προ-
φίλ μετά το άλλο με ολοένα μεγαλύτερη ταχύτητα, έτσι που τα πρό-
σωπα των αντρών –αντρών που είχαν συρρεύσει σ’αυτό το σάιτ με
την ελπίδα να βρουν το «ταίρι» τους– άρχισαν να μπλέκονται σε μια
θολούρα, όταν ξάφνου είδε τη φωτογραφία που την έκανε να στα-
ματήσει.
Για μια στιγμή, μπορεί και δύο, ο εγκέφαλός της δεν πίστευε σ’
αυτό που είχαν αντικρίσει τα μάτια της. Χρειάστηκε άλλο ένα δευ-
τερόλεπτο ώσπου το δάχτυλο να πάψει να πατάει το αριστερό κου-
μπί του ποντικιού, κι άλλο ένα ώσπου οι φωτογραφίες να σταματή-
σουν να διαδέχονται η μία την άλλη. Η Κατ κοίταξε την οθόνη και
πήρε μια βαθιά ανάσα.
Δεν είναι δυνατόν.
Τόση ώρα σέρφαρε στον ιστότοπο με τρομερή ταχύτητα, ανα-
λογιζόμενη τους άντρες πίσω απ’τις φωτογραφίες, τις ζωές, τις επι-
θυμίες και τις ελπίδες τους. Το μυαλό της –κι αυτό ήταν ταυτόχρονα
το δυνατό και το αδύναμο σημείο της Κατ ως αστυνομικού– έκοβε
βόλτες, χωρίς κατ’ανάγκην να εστιάζει σ’αυτόπουαντίκριζε κι ωστό-
σο καταφέρνοντας να πάρει μια ιδέα της γενικότερης εικόνας. Στην
έννομη τάξη, αυτό σήμαινε πως μπορούσε να φανταστεί τις πιθα-
νότητες, τις διεξόδους, τα εναλλακτικά ενδεχόμενα, τη μορφή που
καραδοκούσε πίσω από τα εμπόδια, το σκοτάδι, τους σκόπελους
και τις υπεκφυγές.
Αυτό όμως σήμαινε συγχρόνως ότι καμιά φορά η Κατ προσπερ-
νούσε το προφανές.
