[ 24 ]
Τα μάτια της άρχισαν να βουρκώνουν.
Κλίκαρε προς τα πίσω, προσπερνώντας ένα ποτ πουρί από πρό-
σωπα και κομμώσεις, έναν κανονικό
ΟΗΕ
περιζήτητων εργένηδων,
κι έπειτα το δάχτυλό της έμεινε ακίνητο. Για μια στιγμή απέμεινε
απλώς να κοιτάζει την οθόνη, ασάλευτη απ’ τον τρόμο, κρατώντας
την ανάσα της.
Κι έπειτα μια πνιχτή κραυγή ξέφυγε απ’ τα χείλη της.
Ο παλιός σπαραγμός είχε επιστρέψει ορμητικός. Η βαθιά μαχαι-
ριά της οδύνης έμοιαζε νωπή, λες κι ο Τζεφ είχε μόλις φύγει, πριν
από λίγες στιγμές κι όχι δεκαοκτώ χρόνια πριν. Το χέρι της έτρεμε
καθώς πλησίαζε την οθόνη για να αγγίξει το πρόσωπό του.
Τζεφ.
Τόσο γοητευτικός ακόμη. Μπορεί να είχε σπάσει λίγο και να είχε
γκριζάρει στους κροτάφους, αλλά του πήγαινε πολύ. Η Κατ θα μπο-
ρούσε να το ’χει μαντέψει. ΟΤζεφ ήταν απ’αυτούς τους άντρες που
ομόρφαιναν με τα χρόνια. Χάιδεψε το πρόσωπό του κι ένα δάκρυ
κύλησε απ’ το μάτι της.
Όχι, ρε γαμώτο, σκέφτηκε.
Προσπάθησε νασυνέλθει, νααποστασιοποιηθεί για να εκτιμήσει
την όλη κατάστασηπιοψύχραιμα, αλλά το δωμάτιο γύριζε γύρωτης
και δεν υπήρχε τρόπος να το κάνει να σταθεί. Με τρεμάμενο ακόμη
χέρι, επέστρεψε στο ποντίκι και πάτησε τηφωτογραφία του προφίλ,
μεγεθύνοντάς τη.
Η εικόνα στην οθόνη άλλαξε. Και να ο Τζεφ, με καρό πουκάμισο
και τζιν, με τα χέρια στις τσέπες, και μάτια τόσο μπλε που έψαχνες
εις μάτην να βρεις τα όρια του χρωματιστού φακού. Τόσο όμορφος.
Τόσο αναθεματισμένα κούκλος. Ήταν λεπτός και γυμνασμένος, και
ξαφνικά, παρ’όλα όσα είχαν συμβεί, η Κατ ένιωσε ένα ακόμα κέντρι-
