[ 21 ]
ζε μάλλον «γλυκερές». Ένας έλεγε:
«Κάθε πρωί η ζωή απλώνεται σαν
λευκός καμβάς, που περιμένει να τον ζωγραφίσεις»
– Χ. Ορισμένοι
έκαναν μια προσπάθεια εντιμότητας, επαναλαμβάνοντας διαρκώς
πόσο έντιμοι ήταν. Άλλοι υποκρίνονταν τους φιλαλήθεις. Κι άλλοι
πάλι ακκίζονταν, καυχιόντουσαν, ή ήταν τίγκα στις ανασφάλειες και
τις τάσεις εξάρτησης. Όπως και στην πραγματικότητα, αν το καλο-
σκεφτείς. Οι περισσότεροι απλώς το παράκαναν. Η δυσωδία της
απόγνωσης ξεχυνόταναπ’τηνοθόνηκατάκύματα, σαναναθυμιάσεις
φτηνού αφτερσέιβ. Όσο για τη διαρκή μνεία στις «αδελφές ψυχές»,
ήταν το λιγότερο ξενερωτική. Στην πραγματική ζωή, συλλογίστηκε
η Κατ, κανείς μας δεν βρίσκει έναν άνθρωπο που να θέλει να βγει
έστω για δεύτερη φορά μαζί του, κι ωστόσο κατά έναν περίεργο
τρόπο πιστεύουμε ότι στο YouAreJustMyType.com θα βρούμε μο-
νομιάς τον άνθρωπο στο πλευρό του οποίου θέλουμε να ξυπνάμε
για το υπόλοιπο της ζωής μας.
Αυταπάτες – ή μήπως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία;
Κι αυτή ήταν η εύθυμη πλευρά. Ήταν εύκολο να είσαι κυνικός και
να παίρνεις την όληφάση στοψιλό, αλλά με μια δεύτερη ματιά, από
απόσταση, η Κατ συνειδητοποίησε κάτι που της μάτωσε την καρδιά:
Κάθε προφίλ ήταν και μια ζωή. Απλοϊκό, σαφώς, αλλά πίσω από κά-
θε προφίλ, όσο τίγκα στα κλισέ ή στις απέλπιδες απόπειρες προσέλ-
κυσης συμπάθειας κι αν ήταν, βρισκόταν ένας συνάνθρωπος με
όνειρα και φιλοδοξίες και επιθυμίες. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν
πληρώσει για την εγγραφή τους και δεν είχαν συμπληρώσει τις διά-
φορες πληροφορίες έτσι αψήφιστα. Αν το καλοσκεφτόσουν, ο κα-
θένας απ’τους μοναχικούς αυτούς άντρες είχε καταλήξει σ’αυτό τον
ιστότοπο –είχε συνδεθεί και είχε κλικάρει διάφορα προφίλ– ελπίζο-
ντας πως αυτή τη φορά κάτι θα άλλαζε, ελπίζοντας ενάντια στην
