[ 11 ]
τότητα χωρίς να υπηρετείς στον στρατό, και τα υπερβολικά μεγάλα
λευκά ρολόγια.
Ο γυαλιάς χασκογέλασε και ύψωσε το ποτήρι του προς το μέρος
της Κατ και της Στέισι.
«Του γυαλίσαμε» είπε η Στέισι.
«Άσ’ τα αυτά. Τι έκανες που δεν θα μ’ αρέσει;»
Όταν ηΣτέισι γύρισε προς τομέρος της, ηΚατ διέκρινε πάνωαπό
τον ώμο της την απογοήτευση στο γυαλιστερό απ’την υπερτιμημέ-
νη λοσιόν πρόσωπο τουφατσομπουνιά. ΗΚατ είχε ξαναδεί αυτή την
έκφραση άπειρες φορές. Η Στέισι είχε πέραση. Και όχι απλώς πέρα-
ση · ήταν τρομακτικά, λιγωτικά όμορφη. Οι άντρες έχαναν τον τσα-
μπουκά και το μυαλό τους μπροστά της. Περισσότερο το μυαλό
τους. Χάζευαν κανονικά.
Γι’ αυτό και ήταν πιθανότατα λάθος να βγαίνει με κάποια τόσο
όμορφη όσο η Στέισι – οι άντρες συχνά κατέληγαν στο συμπέρασμα
ότι δεν είχαν την παραμικρή πιθανότητα να ρίξουν μια τέτοια γυναί-
κα · έμοιαζε απρόσιτη.
Η Κατ, απ’ την άλλη, μόνο απρόσιτη δεν έμοιαζε.
Ο γυαλιάς εστίασε στην Κατ και έκανε την πρώτη κίνηση – όχι
τόσο περπατώντας προς το μέρος της, όσο γλιστρώντας στη γλίτσα
που ανέβλυζε από κάθε του πόρο.
Η Στέισι έπνιξε ένα χαχανητό.
«Θα σπάσουμε μεγάλη πλάκα».
Ελπίζοντας να τον αποθαρρύνει, η Κατ κάρφωσε τον τύπο με
ένα ανέκφραστο βλέμμα και συνοφρυώθηκε όλο περιφρόνηση. Ο
γυαλιάς δεν έχασε το κουράγιο του. Πλησίασε σαν να χόρευε, ακο-
λουθώντας κάποια μουσική υπόκρουση που έπαιζε μονάχα στο
μυαλό του.
