[ 10 ]
«Ναι».
Από άποψη διακόσμησης, η παμπ του Ο’Μάλεϊ δεν είχε αλλάξει
και πολύ με τα χρόνια. Σαφώς, η παλιά τηλεόραση είχε αντικαταστα-
θεί από διάφορες επίπεδες οθόνες που έπαιζαν μια υπερβολικά
ευρεία γκάμα αθλητικών –ποιος χέστηκε για καναδέζικο χόκεϊ;–,
αλλά πέραν τούτου η παμπ είχε διατηρήσει τον αέρα του μπατσο-
μάγαζου, κι αυτό ήταν που έβρισκαν ελκυστικό όλοι αυτοί οι επιδει-
ξίες, τη δήθεν αυθεντικότητα, εισβάλλοντας και καταστρέφοντας
αυτό που άλλοτε έκανε το μαγαζί να σφύζει από ζωντάνια, μετατρέ-
ποντάς το σε Ντίσνεϊ εκδοχή αυτού που ήταν κάποτε.
Η Κατ ήταν η μοναδική αστυνομικός στο μαγαζί. Οι υπόλοιποι
συνάδελφοι πλέον γύριζαν σπίτια τους μετά τη βάρδια, ή πήγαιναν
στις συγκεντρώσεις των Ανώνυμων Αλκοολικών. Η Κατ εξακολου-
θούσε να πηγαίνει και προσπαθούσε να κάθεται χωρίς πολλή φα-
σαρία στο παλιό σκαμπό του πατέρα της μαζί με τα φαντάσματα,
ιδίως εκείνο το βράδυ, που ο φόνος του πατέρα της τη στοίχειωνε
εκ νέου. Ήθελε απλώς να βρίσκεται στο ίδιο μέρος, να νιώθει την
παρουσία του πατέρα της και –όσο μελό κι αν ακουγόταν– να παίρ-
νει δύναμη από αυτήν.
Αλλά οι μαλάκες δεν έλεγαν να την αφήσουν σε ησυχία.
Ο συγκεκριμένος φατσομπουνιάς –κωδική ονομασία οποιου-
δήποτε τύπου στον οποίο άξιζε μια μπουνιά στα μούτρα– είχε δια-
πράξει ένα τυπικό αμάρτημα άξιο μπουνιάς. Φορούσε γυαλιά ηλίου.
Στις έντεκα το βράδυ. Σ’ ένα κακοφωτισμένο μπαρ. Άλλα αδικήμα-
τα που επέσυραν την κατηγορία του φατσομπουνιά περιλάμβαναν
την αλυσίδα στο πορτοφόλι, τα μαύρα κεφαλομάντιλα αλά ράπερ,
τα ξεκούμπωτα μεταξωτά πουκάμισα, την πληθώρα τατουάζ (με
ειδική κατηγορία γι’ αυτούς που είχαν tribal), τη στρατιωτική ταυ-
