[ 20 ]
σες πορτοκαλί πουκάμισο (προσωπικήμεροληψία), ή είχες τα γυαλιά
ηλίου ψηλά στο κεφάλι σαν στέκα, όχι, όχι, και πάλι όχι. Αν το όνομα
του προφίλ σου ήταν Επιβήτορας, Σέξι Χαμόγελο, Γκομενάκι από
Τζάκι, Απόλυτος Μπήχτης… και ούτω καθεξής.
Η Κατ άνοιξε μερικά προφίλ τύπων που φαίνονταν…προσεγγί-
σιμοι, βασικά. Οι περιγραφές τους είχαν όλες μια θλιβερή, καταθλι-
πτική ομοιομορφία. Όλοι οι χρήστες του ιστότοπου απολάμβαναν
τις βόλτες στην παραλία και τα δείπνα στην πόλη και τη γυμναστική
και τα ταξίδια σε εξωτικούς προορισμούς και την οινογνωσία και το
θέατρο και τα μουσεία και ήταν όλοι δραστήριοι, τολμηροί και πε-
ριπετειώδεις – κι από την άλλη απολάμβαναν εξίσου το να μένουν
σπίτι για να δουν μια ταινία, το καφεδάκι και την κουβεντούλα, τη
μαγειρική, τοδιάβασμα, τις απλές χαρές της ζωής. Όλοι ισχυρίζονταν
ότι τοβασικό χαρακτηριστικόπουαναζητούσαν σε μια γυναίκαήταν
η αίσθηση του χιούμορ –ναι, καλά–, σε σημείο που η Κατ έφτασε να
αναρωτιέται κατά πόσο η φράση «αίσθηση του χιούμορ» ήταν ευ-
φημισμός για το «βυζάρες». Και φυσικά, όλοι τους δήλωναν ως προ-
τίμηση σωματικού τύπου τις γυμνασμένες, λεπτές
και
χυμώδεις
γυναίκες.
Αυτό έμοιαζε πιο κοντά στην αλήθεια, ή έστω στη φαντασίωση.
Τα προφίλ ποτέ δεν αντανακλούσαν την πραγματικότητα. Αντί
για καθρέφτισμα του εαυτού σου, αποτελούσαν μια υπέροχη πλην
μάταιη απόπειρα να δείξεις τι
νόμιζες
ότι είσαι ή τι θα ήθελες η δυ-
νάμει παρτενέρ να νομίσει πως είσαι – ή απλώς (καλά, οι ψυχίατροι
θαπερνούσαν τέλεια εδώμέσα) αντανακλούσαν αυτόπου θα ’θελες
να ήσουν.
Οι φράσεις που συνόδευαν τα προφίλ ήταν αλλού γι’αλλού, αλ-
λά αν έπρεπε να τις περιγράψει όλες με μια λέξη, θα τις χαρακτήρι-
