Η Κ Ο Ρ Η Τ Ο Υ Τ Α Ρ Ι Χ Ε Υ Τ Η
27
κή μυρωδιά του κρέατος. Τα πούπουλα περιέκλειαν μια οσμή
σκόνης και παλιών ρούχων, σαν δωμάτιο που έχει καιρό να
αεριστεί.
Τα θολωμένα μάτια του πτηνού την κοιτούσαν. Όταν θα τε-
λείωνε η Κόνι, τα μάτια του θα ήταν από φίλντισι ξανά. Γυάλινα,
θα γυάλιζαν το ίδιο λαμπρά όσο και όταν ήταν ζωντανά. Ήταν δύ-
σκολο να βρει κανείς το κατάλληλο υποκατάστατο για τα μάτια της
κάργιας.Ανοιχτό γαλάζιοότανήταν νεαρό τοπουλί, σαν της κίσσας,
ενώ μετά σκουραίνουν, για να καταλήξουν τελικά ανοιχτόχρωμα.
Η Κόνι άφησε τους ώμους της να πέσουν και χαλάρωσε τους
μυς της, κι έπειτα άρχισε να ξεχωρίζει το δέρμα από τη σάρκα
με τα δάχτυλά της. Κόβοντας, τραβώντας, κόβοντας ξανά. Το
βαθύ κόκκινο του στέρνου, χρώμα σαν μαρμελάδα από κυδώνι.
Η ασημένια γυαλάδα των φτερών. Φρόντισε να κρατήσει τα
εντόσθια, τους πνεύμονες, τα νεφρά και την καρδιά άθικτα στον
κοιλιακό σάκο, ώστε να χρησιμοποιήσει το σώμα ως οδηγό όταν
θα έφτανε να δώσει σχήμα.
Δούλευε αργά και μεθοδικά, σκουπίζοντας τα μικροσκοπικά
μέρη ιστών, πούπουλων, αίματος και χόνδρων από την άκρη της
λεπίδας σε μια εφημερίδα όσο προχωρούσε. Η βιασύνη, ακόμα
και το πιο μικρό ολίσθημα, μπορούσε να κάνει τη διαφορά ανά-
μεσα σε μια καλή δουλειά και μια χαμένη ευκαιρία.
Η Κόνι έδινε στον εαυτό της διορία δύο μέρες για το σώμα
ενός πουλιού – μια κάργια σαν αυτή ή μια καρακάξα, ένας στα-
ροκόρακας, ένα κοράκι. Από τη στιγμή που ξεκινούσε ήταν
σημαντικό να δουλέψει γρήγορα, προτού την προλάβει η φυσι-
κή διαδικασία της αποσύνθεσης. Αν δεν έξυνε κάθε ίχνος λίπους
από τα κόκαλα, υπήρχε ο κίνδυνος τα σκουλήκια να καταστρέ-
ψουν το πουλί από μέσα. Την πρώτη μέρα την αφιέρωνε στο
γδάρσιμο, το πλύσιμο και την προετοιμασία· τη δεύτερη στο
βαλσάμωμα και την τοποθέτηση.
