K A T E M O S S E
30
δοκίας. Σήμερα τον κορόιδευαν. Μπήκε στον πειρασμό να κα-
τηγορήσει το αντικείμενό του –να πει ότι θα έπρεπε να είχε βρει
κάποια που να υποσχόταν περισσότερα πράγματα, με πιο ξεχω-
ριστό πρόσωπο και πιο ιδιαίτερη έκφραση–, αλλά, όσο και να
προσπαθούσε να ρίξει το φταίξιμο στο μοντέλο του, ήξερε ότι
δικό του ήταν το λάθος. Δεν είχε καταφέρει να βρει την ουσία
αυτής της γυναίκας, δεν είχε καταφέρει να αποτυπώσει τις σκιές
και τις γραμμές και τις καμπύλες ώστε να διατηρηθούν ως την
αιωνιότητα. Αντί γι’ αυτό, είχε δημιουργήσει μια λίστα ζωγραφι-
σμένων χαρακτηριστικών: μια μύτη ακριβώς έτσι, μαλλιά τέτοιου
χρώματος, μάτια με αυτή την απόχρωση και όχι κάποια άλλη.
Όλα σωστά. Κι όμως εντελώς λάθος.
Ο Χάρι έβαλε τα πινέλα του στο βάζο με το νέφτι για να μου-
λιάσουν και σκούπισε τα χέρια του. Έβγαλε την μπλε ποδιά που
φορούσε όταν ζωγράφιζε, την έριξε στην πλάτη της πολυθρόνας
και ξαναφόρεσε το γιλέκο του. Ρίχνοντας μια ματιά στο μεγάλο
επιτραπέζιο ρολόι, συνειδητοποίησε ότι είχε καθυστερήσει.
Κατέβασε με μια γουλιά ό,τι είχε μείνει από τον κρύο καφέ του,
έσβησε το τσιγάρο του και μετά παρατήρησε ενοχλημένος ότι
είχε έναν λεκέ από μπογιά στο δεξί του παπούτσι. Έπιασε ένα
πανί.
«Γαμώτο» είπε, μια που το μόνο που κατάφερε ήταν να απλώ-
σει το κόκκινο πάνω στα κορδόνια του. Θα έπρεπε να το αφήσει
έτσι για την ώρα.
«Λιούις;» φώναξε βγαίνοντας στον διάδρομο.
Ο μπάτλερ εμφανίστηκε από το πίσω μέρος του σπιτιού.
«Μάλιστα, κύριε».
«Επέστρεψε ο πατέρας μου;»
«Όχι». Ο Λιούις έκανε μια παύση. «Τον περιμένατε, κύριε;»
«Σκέφτηκα ότι μπορεί να επέστρεφε για το μεσημεριανό».
Όταν είχε συναντήσει τον πατέρα του στο πρωινό, ο Χάρι τον
