K A T E M O S S E
26
πούσε. Διατηρούσε μέσα της την ανάμνηση κάθε πουλιού που
είχε περάσει από τα χέρια της. Κάθε πλάσμα είχε αφήσει το
αποτύπωμά του πάνω της, όπως είχε αφήσει κι εκείνη το δικό
της αποτύπωμα σ’ αυτό.
Από τα ανοιχτά παράθυρα η Κόνι άκουγε τις κάργιες να φλυα-
ρούν στην καινούργια τους αποικία στις λεύκες στο τέρμα του
κήπου. Νωρίς την άνοιξη είχαν εγκατασταθεί ανάμεσα στις καμι-
νάδες της οικίας Μπλάκθορν. Τον Μάρτιο μια φωλιά είχε πέσει
μέσα στο καθιστικό, κλαράκια και τρίχες και φλούδια, που τίναξαν
κρύα στάχτη στα έπιπλα. Το πιο στενάχωρο ήταν τα τρία πιτσιλω-
τά γαλαζοπράσινα αυγά που είχαν μισο-εκκολαφθεί και ο μικρο-
σκοπικός νεοσσός, μπερδεμένος στα χαλάσματα, με το ράμφος
ακόμη ανοιχτό. Οι τρομερές κραυγές της μητέρας στοίχειωναν για
μέρες το σπίτι.
Η Κόνι κοίταξε το πουλί στον πάγκο του εργαστηρίου.
Σε αντίθεση με τους ζωντανούς συντρόφους της, αυτή η
κάργια δεν θα γερνούσε ποτέ. Χάρη στη φροντίδα και την επι-
δεξιότητα της Κόνι, θα παρέμενε μετέωρη σε μια υπέροχη στιγ-
μή στον χρόνο. Αιώνια, έτοιμη για πάντα να πετάξει, λες και θα
μπορούσε ανά πάσα στιγμή να επανέλθει στη ζωή και να φύγει
ψηλά στον ουρανό.
Διώχνοντας οποιαδήποτε άλλη σκέψη από το μυαλό της, η Κό-
νι τοποθέτησε προσεκτικά το νυστέρι και πίεσε.
Αρχικά, μια μικρή υποχώρηση, τίποτα παραπάνω. Κι έπει-
τα η αιχμή της λεπίδας διέρρηξε το δέρμα και η άκρη γλίστρη-
σε μέσα. Η σάρκα έμοιαζε να αναστενάζει καθώς άνοιγε, σαν
το πουλί να ένιωθε ανακούφιση που η αναμονή είχε επιτέλους
τελειώσει. Το ταξίδι από τον θάνατο πίσω στη ζωή είχε ξεκι-
νήσει. Κάποιο υγρό που ρέει και η χαρακτηριστική μεταλλι-
