Η Κ Ο Ρ Η Τ Ο Υ Τ Α Ρ Ι Χ Ε Υ Τ Η
33
«Τι συμβαίνει;»
«Διάρρηξη» είπε κάποιος. «Πήραν μερικά μαχαίρια και κά-
ποια άλλα εργαλεία».
«Μετρητά από το ταμείο» πρόσθεσε ένας άλλος. «Κάνανε
μερικές ζημιές στο μαγαζί».
Ο Χάρι έριξε μια ματιά στο κοσμηματοπωλείο που βρισκόταν
ακριβώς δίπλα. «Παράξενη επιλογή για διάρρηξη».
«Λένε ότι το έκανε ένας τύπος που είχε απολυθεί» είπε ένας
τρίτος άντρας. «Βγήκε από τη φυλακή την περασμένη εβδομά-
δα. Τσαντισμένος που έχασε τη δουλειά του».
Ο Χάρι έστριψε δεξιά στον Σταυρό της Αγοράς και μπήκε στη
Δυτική Οδό, με κατεύθυνση το γραφείο του πατέρα του. Δεν
υπήρχε λόγος να περιμένει. Αυτή η συζήτηση θα ήταν δύσκολη,
όπου και όποτε κι αν γινόταν. Καλύτερα να του το ξεκαθάριζε.
Τουλάχιστον θα γνώριζε με βεβαιότητα πού βρισκόταν.
Ο Χάρι σκόπευε να γραφτεί στη Βασιλική Σχολή Καλών Τε-
χνών. Είχε κάνει αίτηση. Μπορούσε να επιβιώσει χωρίς την
αποδοχή του πατέρα του, αλλά όχι χωρίς την οικονομική του
υποστήριξη. Θα ήταν υποχρεωμένος να δουλεύει για χρόνια
στον Μπρουκ μέχρι να μαζέψει αρκετά χρήματα για να πληρώ-
σει μόνος τις σπουδές του.
Τακτοποίησε το σακάκι του και έλεγξε τον κόμπο της γρα-
βάτας του πριν ανέβει το πέτρινο σκαλοπάτι. Πρόσεξε πόσο
καλά γυαλισμένη ήταν η μπρούντζινη ταμπέλα που έλαμπε:
ΔΡ ΓΟΎΛΣΤΟΝ, ΙΑΤΡΌΣ ΠΑΘΟΛΌΓΟΣ
. Σήμερα ακόμα κι αυτό τον
έκανε να νιώσει απαισιοδοξία. Ο πατέρας του δεν δεχόταν πλέον
ασθενείς –τα καθήκοντά του ήταν καθαρά διοικητικά–, αλλά
όλα ήταν τόσο καθωσπρέπει προς τα έξω, τόσο προβλέψιμα.
Πήρε μια βαθιά ανάσα, έσπρωξε την πόρτα και μπήκε μέσα.
«Καλημέρα, Πιρς. Είναι μέσα ο γέρος;»
Ο Χάρι σταμάτησε απότομα. Η αίθουσα υποδοχής ήταν
