Η Κ Ο Ρ Η Τ Ο Υ Τ Α Ρ Ι Χ Ε Υ Τ Η
25
σκοτάδι που έπεφτε πάνω από το νερό, με την ανάσα του να
θολώνει το τζάμι.
Η Κόνι είχε συνηθίσει την κατάσταση του πατέρα της τις
μέρες που ακολουθούσαν ένα γερό μεθύσι. Παρ’ όλα αυτά, η
σωματική του κατάπτωση της προκάλεσε ανησυχία αυτήν τη
φορά. Κατακόκκινα μάτια, το πρόσωπό του ρουφηγμένο και
αξύριστα γένια έξι ημερών τουλάχιστον. Όταν τον ρώτησε αν
μπορούσε να τον βοηθήσει σε κάτι, την κοίταξε και έμοιαζε σαν
να μην έχει την παραμικρή ιδέα ποια ήταν.
Τον αγαπούσε τον πατέρα της και, παρά τα ελαττώματά του,
τα πήγαιναν αρκετά καλά οι δυο τους. Το επάγγελμα του ταρι-
χευτή δεν έκανε για τις γυναίκες, έλεγαν οι παραδόσεις, αλλά
ο Γκίφορντ –κρυφά– είχε πάει κόντρα στις παραδόσεις και της
είχε μάθει την τέχνη του. Όχι μόνο τις τομές και το γέμισμα και
την επιδεξιότητα αλλά και την αγάπη και το πάθος του για την
τέχνη του. Την πεποίθηση ότι στον θάνατο μπορούσε να βρει
κανείς ομορφιά. Την πεποίθηση ότι, μέσω της πράξης της δια-
τήρησης, υπήρχε η υπόσχεση ενός νέου είδους ζωής. Αθάνατης,
τέλειας, λαμπρής, μπροστά σε αυτό τον κόσμο που μεταλλάσ-
σεται και αποσυντίθεται.
Η Κόνι δεν θυμόταν ακριβώς πότε είχε περάσει από τον ρό-
λο του απλού παρατηρητή σε αυτόν του μαθητευόμενου του
Γκίφορντ, μόνο ότι είχε αποδειχτεί πως ήταν απαραίτητο. Τα
χέρια του πατέρα της δεν ήταν πια σταθερά. Τα μάτια του δεν
έβλεπαν πια καλά. Κανείς δεν γνώριζε ότι η Κόνι ήταν αυτή που
εκτελούσε τις λιγοστές παραγγελίες που δέχονταν ακόμη. Οι
δουλειές θα αραίωναν έτσι κι αλλιώς. Τα γούστα είχαν αλλάξει
και τα βαλσαμωμένα ζώα και πουλιά που στόλιζαν κάποτε κάθε
καθιστικό δεν ήταν πια της μόδας με τον καινούργιο αιώνα.
Παρ’ όλα αυτά, ακόμα κι αν δεν πουλούσαν ποτέ ξανά κάτι,
η Κόνι ήξερε ότι θα συνέχιζε να ασκεί το επάγγελμα που αγα-
