K A T E M O S S E
34
άδεια. Ο υπάλληλος του πατέρα του ήταν ένα με το κτίριο,
ακριβώς όπως οι καρέκλες και τα τραπέζια. Σε όλη του τη ζωή
δεν μπορούσε να θυμηθεί μία φορά που να είχε φτάσει εδώ
χωρίς να δει το προφίλ του Πιρς, που θύμιζε πτηνό, να τον
κοιτάζει αποδοκιμαστικά πάνω από τα μισοφέγγαρα των γυα-
λιών του.
«Πιρς;»
Από τον επάνω όροφο άκουσε τον ήχο βημάτων.
«Φύγε, σου λέω. Στον διάολο!»
Με το χέρι στην καλογυαλισμένη κουπαστή, ο Χάρι πάγωσε.
Δεν είχε ακούσει ποτέ τον πατέρα του να βρίζει, ούτε καν να
υψώνει τη φωνή του.
«Ήθελα να σου δώσω μια ευκαιρία» είπε ένας άντρας. Μια
ήπια φωνή, μορφωμένη. «Λυπάμαι που αποφάσισες να μην την
εκμεταλλευτείς».
«
Έξω!
»
Ο Χάρι άκουσε τον θόρυβο μιας καρέκλας που αναποδογύ-
ρισε.
«
Έξω!
» φώναξε ο πατέρας του. «Σ’ το ξαναλέω, δεν είμαι
υποχρεωμένος να ακούω τέτοιες βρομιές. Πρόκειται για ελεει-
νές προσβολές».
Η κατάσταση αυτή ήταν τόσο ασυνήθιστη, που ο Χάρι δεν
μπορούσε να αποφασίσει τι να κάνει. Αν ο πατέρας του χρεια-
ζόταν βοήθεια, θα επενέβαινε φυσικά. Αλλά ταυτόχρονα ο γέρος
απεχθανόταν φρικτά οτιδήποτε μπορεί να τον εξέθετε και θα
ένιωθε σίγουρα μεγάλη ενόχληση με την επέμβασή του.
Δεν χρειάστηκε να πάρει ο ίδιος την απόφαση. Η πόρτα του
γραφείου του πατέρα του άνοιξε με τόση βία, που χτύπησε στον
τοίχο και οι μεντεσέδες της έτριξαν. Ο Χάρι κατέβηκε δυο δυο
τα σκαλιά τρέχοντας και ίσα που πρόλαβε να χωθεί στην εσοχή
πίσω από το γραφείο του Πιρς. Ο επισκέπτης κατέβηκε βιαστι-
