Η Κ Ο Ρ Η Τ Ο Υ Τ Α Ρ Ι Χ Ε Υ Τ Η
31
είχε ρωτήσει αν θα μπορούσαν να συζητήσουν. Ο γέρος δεν
είχε δώσει καμία συγκεκριμένη απάντηση.
«Είπε τι ώρα θα επιστρέψει απόψε, Λιούις;»
«Ο δόκτωρ Γούλστον δεν άφησε κατά κανέναν τρόπο να εν-
νοηθεί ότι δεν θα επιστρέψει τη συνηθισμένη του ώρα, κύριε».
«Αυτό είναι όλο;»
«Η μόνη οδηγία που έδωσε ήταν, σε περίπτωση που δεν
έχετε επιστρέψει, το δείπνο να σερβιριστεί στις επτά και μισή».
Ο Χάρι γνώριζε –όπως και ο Λιούις– ότι αυτό ήταν επίπληξη,
επειδή ο Χάρι αρκετές φορές τελευταία δεν είχε επιστρέψει για
το δείπνο, στέλνοντας κάθε φορά ένα σημείωμα με τη συγγνώ-
μη του. Η ταβέρνα Κάστρο ήταν πολύ πιο ευχάριστη από άλλο
ένα επίσημο, σιωπηλό δείπνο, όπου μόνος με τον πατέρα του
προσπαθούσε απεγνωσμένα να βρει κάποιο θέμα συζήτησης
που να ταιριάζει και στους δύο.
Ο Χάρι έπιασε το καπέλο του από την κρεμάστρα. «Σ’ ευχα-
ριστώ, Λιούις».
«Θα έρθετε λοιπόν για δείπνο απόψε, κύριε;»
Ο Χάρι τον κοίταξε στα μάτια. «Έτσι νομίζω» είπε. «Ναι».
Ο Χάρι προχωρούσε αργά μπροστά από τα σπίτια με τις προ-
σόψεις γεωργιανού ρυθμού στην κορυφή της Βόρειας Οδού,
με κατεύθυνση τα καταστήματα που βρίσκονταν πιο κοντά στο
πέτρινο περίπτερο που όλοι ονόμαζαν «Σταυρό», επειδή έστε-
κε στη διασταύρωση των τεσσάρων κεντρικών δρόμων του
Τσίτσεστερ.
Είχε πάρει άδεια το πρωί, δηλώνοντας ασθένεια, προκειμέ-
νου να δουλέψει τον πίνακά του – χωρίς λόγο, όπως τελικά απο-
δείχτηκε. Τώρα δεν ήθελε να πάει καθόλου στο γραφείο, πόσο
μάλλον που ο καιρός ήταν επιτέλους ευχάριστος. Κεραμικά
