μπορώ να διακρίνω, δεν χρησιμοποιεί αυτά τα στοιχεία στον
αέρα που προσφέρουν κατευθύνσεις και κίνητρα στη ζωή μας.
Μονάχα οι φονιάδες μοιάζουν ν’ αποσπούν απ’ τη ζωή κάποιο
ικανοποιητικό μέτρο αυτού με το οποίο καταπιάνονται. Η επο-
χή μας απαιτεί βία, αλλά εμείς δεν παίρνουμε παρά μονάχα κά-
τι εκτρωματικές μικροεκρήξεις. Οι επαναστάσεις τσακίζονται
από τα γεννοφάσκια τους, ή πετυχαίνουν υπερβολικά γρήγο-
ρα. Το πάθος εξαντλείται πριν περάσει πολύς καιρός. Οι άν-
θρωποι ξεμένουν από ιδέες, comme d’habitude
.
Τίποτα δεν
προτείνεται που να μπορεί ν’ αντέξει παραπάνω από είκοσι τέσ-
σερις ώρες. Ζούμε ένα εκατομμύριο ζωές στο διάστημα μιας γε-
νιάς. Μελετώντας εντομολογία, ή μαθαίνοντας για τη ζωή στης
θάλασσας τα βάθη, ή αποκρυπτογραφώντας την κυτταρική
δραστηριότητα, αποκομίζουμε περισσότερα…
Το τηλέφωνο χτυπάει και διακόπτει τούτη τη σκέψη που ούτως
ή άλλως δεν θα ήμουν ποτέ ικανός να ολοκληρώσω. Κάποιος
έρχεται να νοικιάσει το διαμέρισμα…
Φαίνεται σαν να ’χει τελειώσει πια η ζωή μου στη Βίλα
Μποργκέζε. Δεν βαριέσαι, θα πάρω αυτές τις σελίδες και θα
του δίνω. Κάποια πράγματα θα συμβαίνουν και αλλού. Πάντα
συμβαίνουν πράγματα. Θαρρείς κι ένα δράμα παίζεται όπου κι
αν πηγαίνω. Οι άνθρωποι είναι σαν και τις ψείρες — χώνονται
κάτω απ’ το δέρμα σου και θάβονται εκεί. Ξύνεσαι και ξαναξύ-
νεσαι, και πάλι, και ξανά, ώσπου αιμορραγείς πια, αλλά δεν τα
καταφέρνεις διά παντός ν’ απαλλαχτείς από τις ψείρες. Όπου
κι αν πάω οι άνθρωποι κάνουνε χάλια τη ζωή τους. Ο καθένας
ζει μια προσωπική τραγωδία. Είναι μες στο αίμα τώρα — ατυ-
[ 21 ]
1...,6,7,8,9,10,11,12,13,14,15 17,18