Page 22 - Το πιο σκοτεινό δωμάτιο

29 T O Π Ι Ο Σ Κ Ο Τ Ε Ι Ν Ο Δ Ω Μ Α Τ Ι Ο
«Ναι, Ακρωτήρι των Χελιών, στη Ρηχάδα των Χελιών, όπου
μαζεύονται τα χέλια το καλοκαίρι» είπε ο Νίμπεργ σαν να
απήγγειλε κάποιο ποίημα. «Όχι, θαρρώ πως δεν έχει κάποιο
όνομα το σπίτι αυτό καθαυτό».
«Τα σπίτια συχνά έχουν κάποιο παρατσούκλι» είπε ο Γιόα­κιμ.
«Εμείς το δικό μας στο Μπρόμα το είχαμε βγάλει Μηλόσπιτο».
«Αυτό εδώ δεν έχει όνομα, τουλάχιστον όχι κάτι που να έχω
εγώ ακουστά» είπε ο Νίμπεργ κατεβαίνοντας και το τελευταίο
σκαλί και προσθέτοντας: «Από την άλλη πλευρά, κυκλοφορούν
πολλές ιστορίες γι’ αυτό το σπίτι».
«Τι ιστορίες;»
«Έχω ακούσει κάμποσες… Λένε πως όταν κάποιος φτερνί-
ζεται στο αρχοντικό ο άνεμος δυναμώνει στ’ ανοιχτά του Ακρω-
τηρίου των Χελιών».
Η Κατρίνε κι ο Γιόακιμ έβαλαν τα γέλια.
«Εμ, τότε να ξεσκονίζουμε πιο συχνά» είπε η Κατρίνε.
«Έπειτα, υπάρχουν μερικές παλιές ιστορίες για φαντάσμα-
τα» είπε ο Νίμπεργ.
Έπεσε σιωπή.
«Ιστορίες για φαντάσματα;» είπε ο Γιόακιμ. «Έπρεπε να
μας το είχε πει αυτό η μεσίτρια».
Πήγε να χαμογελάσει κουνώντας το κεφάλι του, αλλά τον
πρόλαβε η Κατρίνε:
«Άκουσα κάτι τέτοιες ιστορίες όταν πήγα στους Κάρλσον
για καφέ – είναι γείτονες. Αλλά μου είπαν να μην τις πιστεύω».
«Δεν προλαβαίνουμε ν’ ασχοληθούμε και με φαντάσματα»
είπε ο Γιόακιμ.
Ο Νίμπεργ κατένευσε κι έκανε μερικά βήματα προς το χολ.
«Όχι, αλλά όταν ένα σπίτι μένει άδειο για πολύ, οι άνθρω-
ποι αρχίζουν να λένε διάφορα» είπε. «Δεν βγαίνουμε να πά-
ρουμε μερικές φωτογραφίες όσο έχει ακόμη φως;»