25
T O Π Ι Ο Σ Κ Ο Τ Ε Ι Ν Ο Δ Ω Μ Α Τ Ι Ο
Ο άντρας της την κοίταξε, εκείνη του έκανε ένα γρήγορο νεύμα
κι έτσι προσκάλεσαν τον δημοσιογράφο να μπει. Ο Νίμπεργ
έσυρε τα πόδια του και μπήκε αργά αργά.
Διάλεξαν να καθίσουν στην κουζίνα· ήταν το δωμάτιο στο
οποίο είχαν κάνει την περισσότερη δουλειά και τώρα είχε γυα-
λισμένο παρκέ και νέο εξοπλισμό.
Τον περασμένο Αύγουστο, όταν η Κατρίνε κι ο μάστορας που
έβαζε το καινούργιο πάτωμα έκαναν εργασίες στην κουζίνα,
ανακάλυψαν κάτι ενδιαφέρον: μια μικρή κρυψώνα κάτω από
τις σανίδες του παρκέ, σαν κουτί φτιαγμένο από πεπιεσμένες
πλάκες ασβεστόλιθου. Μέσα υπήρχε ένα ασημένιο κουτάλι κι
ένα παιδικό παπούτσι που είχε μουχλιάσει. Ήταν μια θυσία στο
σπίτι, της είπε ο μάστορας. Σκοπός ήταν να γεννιούνται πολλά
παιδιά και όσοι ζουν στο αρχοντικό να έχουν πάντα πολύ φαΐ.
Ο Γιόακιμ έφτιαξε καφέ κι ο Νίμπεργ κάθισε στο παραλ-
ληλόγραμμο τραπέζι από βελανιδιά. Άνοιξε ξανά το σημειω-
ματάριό του.
«Για πείτε μου, πώς και το αποφασίσατε;»
«Κοιτάξτε… μας αρέσουν τα ξύλινα σπίτια» είπε ο Γιόακιμ.
«Τα λατρεύουμε» είπε η Κατρίνε.
«Ναι, αλλά δεν ήταν πολύ μεγάλη αλλαγή; Το ν’ αγοράσε-
τε το Ακρωτήρι των Χελιών και να ’ρθείτε απ’ τη Στοκχόλμη
να ζήσετε εδώ;»
«Όχι και τόσο μεγάλη» είπε η Κατρίνε. «Ζούσαμε σ’ ένα
σπίτι στο Μπρόμα και θέλαμε να το πουλήσουμε και ν’ αγο-
ράσουμε σπίτι εδώ. Αρχίσαμε να ψάχνουμε πέρυσι».
«Και γιατί στο βόρειο Έλαντ;»
Αυτή τη φορά απάντησε ο Γιόακιμ:
«Η Κατρίνε κατάγεται από το Έλαντ κατά κάποιο τρόπο…
Η οικογένειά της ζούσε παλιά εδώ».
Η Κατρίνε τού έριξε ένα γρήγορο βλέμμα κι αμέσως ο Γιόα
κιμ κατάλαβε τι ήθελε να του πει: Αν ήθελε να αναφερθεί το