[ 16 ]
Έστριψα αριστερά στη Σλόσον και δεξιά στη Γουέστερν, μισό
μίλι μετά. Oδηγούσα κάπου πέντε λεπτά όταν συνειδητοποίησα
ότι
εγώ
έτρεμα. Και χειροτέρεψε, έγινε τόσο άσχημο που μετά βίας
μπορούσα να κρατήσω το τιμόνι σταθερό. Μετά ένιωσα ότι το στο
μάχι μου άρχισε ν’ αναδεύεται κι έκοψα ταχύτητα. Σταμάτησα στο
χώρο στάθμευσης μιας κάβας, βγήκα και ξέρασα στο πεζοδρόμιο
ώσπου πόνεσαν τα σωθικά κι οι πνεύμονές μου. Τα ξερατά μου εί
χαν γεύση από καφέ και ζάχαρη και φόβο. Ύστερα από μερικά λε
πτά άρχισα να συνέρχομαι. Μια ομάδα αλητάμπουρες, μαύροι νεα
ροί που ραχάτευαν έξω απ’ την κάβα και έπιναν ένα μπουκάλι φτη
νό κρασί, είχαν δει όλη τη σκηνή και γελούσαν μαζί μου θαρρείς κι
ήμουν κάποιο άλιεν που μόλις είχε καταφθάσει από το διάστημα.
Πήρα κάμποσες βαθιές ανάσες, μπήκα πάλι στο αμάξι και κατευ
θύνθηκα προς το Βάλεϊ για να δω τον Καλ Μάγερς. Ώσπου να ξανα
πιάσω τη δημοσιά, η έκρηξη της αδρεναλίνης είχε καταλαγιάσει.
Στα πέντε χρόνια που έκανα τη δουλειά της επανάκτησης, μου εί
χαν τύχει καμιά δεκαριά δυσάρεστα συναπαντήματα, με είχαν πυ
ροβολήσει δις και με είχαν ξυλοφορτώσει άσχημα άπαξ. Αλλά αυτή
ήταν η πρώτη μου αναμέτρηση από τότε που έκοψα το πιοτό και
χάρηκα που τα παλιά ένστικτα και αντανακλαστικά ήταν πάντα
στη θέση τους. Δεν μ’ αρέσει να καταφεύγω στη βία, σε κανέναν
σώφρονα άνθρωπο δεν αρέσει, αλλά δεν είχα άλλη λύση τούτη τη
φορά. Τα έξι χρόνια μου στην αστυνομία με είχαν διδάξει να ανα
γνωρίζω στους ανθρώπους τις ενδείξεις βίας, κι αυτός ο συγκεκρι
μένος πολύ θα το ’θελε να μου γαμήσει τα πρέκια.
Αναθυμήθηκα μιαν άλλη επανάκτηση κάπου τρία χρόνια πριν:
είχε έρθει ένα υπόμνημα από την τράπεζα που έλεγε ότι μια γυναί
κα είχε πασάρει στον Καλ μια πέτσινη επιταγή για δύο μηνιαίες δό
