[ 23 ]
κάθε λογής καταπληκτικά σύνολα μουσικής δωματίου, άσημα, και
θα παίζουν σε μικρά υπαίθρια πανδοχεία σ’ όλη τη Γερμανία. Έχω
τα χρήματα, ο καιρός είναι καλός το φθινόπωρο, και λέω να πάω».
«Προτού φύγεις, να μιλήσουμε. Θα σου δώσω έναν κατάλογο
με καλά ξενοδοχεία και εστιατόρια. Το φαγητό μπορεί να είναι θαυ
μάσιο εκεί πέρα – ή άθλιο. Τέλος πάντων, πρέπει να πηγαίνω τώρα.
Πρέπει να είμαι απίκο σε μισήώρα, έχω να παίξω γκολφ. Χρειάζεσαι
χρήμα;»
«Για μένα όχι, αλλά για τον οδηγό μου, τριακόσια εβδομήντα έξι
δολάρια και είκοσι σεντς». O Καλ πήγε στο εντοιχισμένο χρηματο
κιβώτιο, πήρε το ποσόν και μου το έδωσε.
«Nα προσέχεις, Φριτς» είπε συνοδεύοντάς με στην έξοδο, αρ
πάζοντας μια δεκάκιλη σακούλα ξηράς σκυλοτροφής καθώς κλεί
δωνε την πόρτα πίσω του. Φώναξε τη γραμματέα του. «Nα ταΐσεις
τον Μπάρκο, γλυκιά μου, εντάξει; Μου φαίνεται ότι πεινάει». Η ελ
κυστική, διοπτροφόρος ξανθιά χαμογέλασε και πήγε να φέρει το
πιατάκι του Μπάρκο.
Κοίταξα τον Καλ και κούνησα το κεφάλι μου. «Τόσα χρήματα
σου έχει φέρει αυτό το σκυλί, παλιοφτηνιάρη, κι ακόμη το ταΐζεις μ’
αυτά τ’ αποξηραμένα σκατά;»
«Του αρέσουν. Κάνουν καλό στα δόντια του».
«Μα δεν έχει πια δόντια».
«Τότε θα πρέπει πράγματι να είμαι παλιοφτηνιάρης. Τα λέμε,
Φριτς».
«Τα λέμε, Καλ».
O Λάρι, ο διευθυντής πωλήσεων στον Oίκο, με είχε τακτοποιή
σει με μια παλιά αγωνιστική Όλντσμομπιλ Κάτλας, φτιαγμένη. Του
είπα ότι θα την κρατήσω καμιά βδομάδα και θα του την επιστρέ
