[ 22 ]
Αυτοκινήτων Καλ, ένα κόλπο για να γλιτώνει φόρους που λειτουρ
γεί δήθεν με χασούρα «προκειμένου να προσφέρω στην εκλεκτή
μου πελατεία το καλύτερο της…
απόλυτης
εξυπηρέτησης για τα
αυτοκίνητά της». Δεν προσλαμβάνει παρά μονάχα μεξικάνους λα
θρομετανάστες και τους πληρώνει φυσικά με ψίχουλα. Μικρά κα
λούδια, όπως το σακουλάκι με τη μαριχουάνα ή κάτι κάσες μπίρα
πού και πού, τους κάνουν να μην ψάχνουν αλλού για επικερδέστε
ρη εργασία, να πλένουν πιάτα φερειπείν. Αποφάσισα να μην του
μιλήσω για τη συμπλοκή μου με τον ΜακΚάρβερ. Θα ήταν απλώς
το έναυσμα για έναν ακόμα ρατσιστικό εξάψαλμο, το δίχως άλλο
όχι και πολύ διασκεδαστικό.
«Έχουμε το ένα, μένουν άλλα δέκα. Θα σ’ τα φέρω όλα, αρκεί να
μην την έχουν κοπανήσει από την πόλη με άγνωστη κατεύθυνση
και δίχως ν’ αφήσουν ίχνη» είπα. «Ένα την ημέρα, κάτι τέτοιο. Όλοι
είναι εργαζόμενοι».
«Καλώς, καλώς. Σου έχω εμπιστοσύνη. Θα κάνεις ως συνήθως
έξοχη δουλειά». O Καλ με κοίταξε με σοβαρό ύφος. «Τίποτα σχέδια
για το μέλλον; Έχει περάσει κάποιος καιρός· θαρρώ ότι θα τα κατα
φέρεις».
«Όχι κάτι συγκεκριμένο ακόμη. Λέω για Ευρώπη, πάντως, το
φθινόπωρο. Η δουλειά θα χαλαρώσει εδώ και μπορώ να προλάβω
μερικές μεγάλες ορχήστρες της Γερμανίας και της Αυστρίας στις
αρχές της περιόδου των συναυλιών».
«Ξέρες και τη γλώσσα, ε;»
«Τα καταφέρνω. Θέλω ν’ ακούσω μεγάλη μουσική στον γενέ
θλιο τόπο της. Αυτό είναι το σπουδαίο. Nα κλείσω στον Oίκο Μπε
τόβεν στη Βόννη, στην Όπερα της Βιέννης, στο Σάλτσμπουργκ. N’
ανέβω με το πλοίο τον Ρήνο. Έχω την αίσθηση ότι θα υπάρχουν
