12
Π Α Σ Χ Α Λ Ι Α Τ Ρ Α Υ Λ Ο Υ
ντευση, αμφιβολία ή δεύτερη σκέψη, όπως έγραψαν οι
εφημερίδες, αποτελούσαν επαρκή στοιχεία για την κα-
ταδίκη της κατηγορουμένης, προκαλώντας αγανάκτηση
στους παρευρισκομένους, που έχαναν τη βόλτα τους στη
λιακάδα ή τον καφέ τους κάτω από την Ακρόπολη. Μό-
νο κάποιοι ένορκοι-δημόσιοι υπάλληλοι έδειχναν να
απολαμβάνουν αυτή τη μάταιη διαδικασία, επειδή γλί-
τωναν για λίγο την ανία της δουλειάς τους.
Ο Μίνωας Ιωάννου έριχνε νευρικές ματιές πότε στο
ακριβοπληρωμένο του ρολόι και πότε στη Στρατάκη, η
οποία απαθής περιέφερε το βλέμμα της στον χώρο, σαν
να την άφηνε αδιάφορη η δίκη που περίμεναν να αρχίσει
ή λες και ετοιμαζόταν σαν ένορκος κι αυτή να κρίνει το
δικό της έγκλημα. Στον δερμάτινο χαρτοφύλακα όπου
συνήθιζε να μεταφέρει τα στοιχεία της υπεράσπισης των
πελατών του σήμερα δεν είχε παρά μόνο δύο χαρτιά: τη
μονοσέλιδη ομολογία του εγκλήματος και μια βεβαίωση
«περί διαταραγμένης ψυχικής υγείας» που ένας φίλος
του ψυχολόγος τού παρείχε με ευκολία όποτε δυσκολευό­
ταν να συλλέξει κάποιο άλλο ελαφρυντικό.
Ωστόσο γνώριζε καλά πως το είδος του εγκλήματος
που είχε διαπράξει η Στρατάκη ήταν αδύνατο να τύχει
επιεικούς αντιμετώπισης είτε από τη θεία είτε από την
ανθρώπινη δικαιοσύνη. Τα πράγματα ήταν δυσοίωνα
και ο ίδιος αισθανόταν σαν δικηγόρος-Δον Κιχότης που
επρόκειτο να τα βάλει με δικαστές-ανεμόμυλους. Εν
1,2,3,4,5 7,8,9,10,11,12,13,14,15,...16