Page 5 - Η ΜΗΔΕΙΑ ΔΕ ΧΟΡΕΨΕ ΠΟΤΕ

11

Η ΜΗ Δ Ε Ι Α Δ Ε Ν Χ Ο Ρ Ε Ψ Ε ΠΟ Τ Ε

λές προς τους πελάτες, οι διαφωνίες για τους δικονομι-

κούς χειρισμούς, αλλά και τα λοξοκοιτάγματα, οι συνο-

μιλίες των κορμιών και των βλεμμάτων ανάμεσα στους

αντιδίκους ήταν στην ημερήσια διάταξη των δικηγόρων,

που προκαλούσαν κάθε μέρα τον ίδιο και απαράλλαχτο

βόμβο μέσα στο κτίριο.

Ο Εσταυρωμένος πάνω από την έδρα του προέδρου

θαρρείς επιτηρούσε με βλέμμα βλοσυρό τις σκέψεις του

ακροατηρίου. Ένορκοι, νομικοί, δημοσιογράφοι, δικα-

στές και απλοί άνθρωποι υπέμεναν τη ζέστη της αίθου-

σας και την ψυχρότητα του εγκλήματος ελπίζοντας να

σπάσει τη σιωπή της επιτέλους η Στρατάκη, ανταμεί-

βοντάς τους για την τόση τους καρτερικότητα.

Ο χώρος μοσχοβολούσε καφέ και σουσαμένια κου-

λούρια, καθώς οι περισσότεροι κυκλοφορούσαν με αχνι-

στά κυπελλάκια στο χέρι και σπόρους σουσαμιού πάνω

στα χείλη ή στα πέτα τους. Ο κουλουράς έξω από το

κτίριο έκανε καθημερινά χρυσές δουλειές με το λιτό του

έδεσμα, δαμάζοντας το άγχος του κόσμου που συνέρρεε

στην Ευελπίδων. Άλλοι, πάλι, αγόραζαν παστέλια ή σα-

κουλάκια με ξηρούς καρπούς, που τα απολάμβαναν αρ-

γά αργά την ώρα της δίκης, όπως κάποιος τρώει ψητές

νιφάδες καλαμποκιού όταν παρακολουθεί κάποια ταινία.

Στις συνειδήσεις των περισσότερων, εξάλλου, αυτή

η δίκη διόλου δεν διέφερε από μια παράσταση με προ-

βλέψιμο τέλος. Δύο φόνοι, μια παραδοχή γραμμένη δω-

ρικά με τρεις λέξεις και μια υπογραφή δίχως αμφιταλά-