16
Π Α Σ Χ Α Λ Ι Α Τ Ρ Α Υ Λ Ο Υ
ο ίδιος είχε ακούσει και είχε διαβάσει στις εφημερίδες
καθόλου δεν είχε πειστεί ότι η Στρατάκη έπασχε από
κάποια ψυχική διαταραχή. Αντίθετα, όσο παρατηρούσε
τη γυναίκα, σιγουρευόταν για την ακεραιότητα του λο-
γικού της. Ωστόσο, περιμένοντας την έναρξη της ακροα­
ματικής διαδικασίας, περιεργαζόταν τη φόνισσα κρα-
τώντας σημειώσεις ακόμα και για τις αντανακλαστικές
συσπάσεις του προσώπου της, έπειτα από παράκληση
του φίλου του, μήπως με τα ευρήματά του κατάφερναν
να σπάσουν τη σιωπή της και να εντοπίσουν επιτέλους
κάποιο ελαφρυντικό.
Άβαφη, με τα μαλλιά της πιασμένα σε αυστηρό κότσο,
μαυροντυμένη και αμίλητη, κοιτούσε απαθής το ακροα­
τήριο, σαν να μην ήξερε τον λόγο για τον οποίο την είχαν
φέρει εκεί μέσα. Πότε πότε έσφιγγε τις γροθιές της πα-
λεύοντας να ξεμουδιάσει τους καρπούς της από τις χει-
ροπέδες, κρατώντας πάντα τα χείλη της ερμητικά σφιγ-
μένα και τρέμοντας στην ιδέα να της ξεφύγει μια μάταιη
αποκάλυψη.
Δίπλα στον Νικήτα καθόταν ο ζωγράφος Αλέξανδρος
Πετράκος, συνεργάτης της αντιτρομοκρατικής ομάδας
της Ελληνικής Αστυνομίας, που δουλειά του ήταν να
σκιτσάρει τις φάτσες των τρομοκρατών στηριγμένος στις
λεπτομέρειες που του παρέθεταν οι αυτόπτες μάρτυρες.
Υπό κανονικές συνθήκες δεν είχε καμία απολύτως δου-
λειά να βρίσκεται στο ακροατήριο αυτής της δίκης. Είχε
1,2,3,4,5,6,7,8,9 11,12,13,14,15,16